Θεόφιλος - οι «υπεύθυνοι» εγκατέλειψαν τόσο τους πίνακες όσο και το Μουσείο του ζωγράφου

Καθώς η πρώτη ακτίνα του ηλίου χάιδευε τα καταγάλανα αιγαιοπελαγίτικα νερά μια απίστευτη πανδαισία, αρμονίας, λευκότητας, παιδικότητας και αισθητικής πλημμύριζε την ψυχή του μικρού Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, και μαζί με τις "αναπνοές" των χρωμάτων που χρησιμοποιούσε ο αγιογράφος παππούς του, δημιουργούσε μια "μέσα φωνή" που τον ώθησε να ξεκινήσει να ζωγραφίζει, ενώ μόνο αυτή τη φωνή "άκουγε" ως το τέλος της ζωής του.

Από αυτές τις «μέσα φωνές» που «ιστορήθηκαν» σε πίνακες, αυτού του λαϊκού ζωγράφου, καταστράφηκαν, όπως διαβάσαμε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 20ης Ιανουαρίου 2011 οι 86, καθώς οι «υπεύθυνοι» εγκατέλειψαν τόσο τους πίνακες όσο και το Μουσείο του ζωγράφου στην Βαρειά της Λέσβου.

Κάθε σχολιασμός περιττεύει, όμως η δική μας «μέσα φωνή» επιβάλλει να μην λησμονούν, όσοι γνωρίζουν, ποιος ήταν ο Θεόφιλος και κυρίως να μάθουν γι' αυτόν όσοι δεν ξέρουν.

Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ περισσότερο γνωστός ως Θεόφιλος, ήταν ίσως ο μεγαλύτερος νεοέλληνας λαϊκός ζωγράφος

Η ακριβής χρονολογία γέννησης του Θεόφιλου δεν είναι γνωστή. Θεωρείται πως γεννήθηκε κατά το διάστημα 1867–1870 στην Βαρειά της Λέσβου. Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης ενώ η μητέρα του, ήταν κόρη αγιογράφου από τον οποίο πήρε βασικές γνώσεις ζωγραφικής.

Η ζωή του ήταν πολύ δύσκολη εξαιτίας του κόσμου που τον χλεύαζε, επειδή κυκλοφορούσε φορώντας την παραδοσιακή φουστανέλα. Σε ηλικία περίπου δεκαοκτώ ετών εγκατέλειψε το οικογενειακό του περιβάλλον και εργάστηκε ως φύλακας («καβάσης») στο Ελληνικό Προξενείο της Σμύρνης. Εκεί έμεινε για μερικά χρόνια, πριν εγκατασταθεί στην πόλη του Βόλου, (περίπου το 1897), επιβιώνοντας από ευκαιριακές δουλειές και ζωγραφίζοντας σε σπίτια και μαγαζιά της περιοχής. Αρκετές τοιχογραφίες του σήμερα σώζονται εκεί. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Πήλιο. Προστάτης του εκείνη την περίοδο, στάθηκε ο κτηματίας Γιάννης Κοντός, για λογαριασμό του οποίου, ο Θεόφιλος πραγματοποίησε αρκετά έργα. Η οικία Κοντού αποτελεί σήμερα Μουσείο Θεόφιλου. Εκτός από την ζωγραφική του δραστηριότητα, ο Θεόφιλος συμμετείχε στην διοργάνωση λαϊκών θεατρικών παραστάσεων στις εθνικές γιορτές και την περίοδο της Αποκριάς, όπου κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, άλλοτε ντυμένος σαν Μεγαλέξανδρος, με τους μαθητές σε παράταξη μακεδονικής φάλαγγας, και άλλοτε σαν ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης, με εξοπλισμό και κουστούμια που έφτιαχνε ο ίδιος.

Το 1927 επέστρεψε στην Μυτιλήνη. Εικάζεται πως αφορμή για την αναχώρηση του από τον Βόλο, ήταν ένα επεισόδιο σε ένα καφενείο, όταν κάποιος — για να διασκεδάσει τους παρευρισκόμενους — έριξε τον Θεόφιλο από μία σκάλα όπου ήταν ανεβασμένος και ζωγράφιζε.

Στην Μυτιλήνη, παρά τις κοροϊδίες και τα πειράγματα του κόσμου, συνεχίζει να ζωγραφίζει, πραγματοποιώντας αρκετές τοιχογραφίες σε χωριά, έναντι ευτελούς αμοιβής, συνήθως για ένα πιάτο φαγητό και λίγο κρασί. Πολλά από τα έργα του αυτής της περιόδου έχουν χαθεί, είτε από φυσική φθορά είτε εξαιτίας καταστροφής τους από κατόχους τους. Στην Μυτιλήνη, τον συνάντησε ο καταξιωμένος τεχνοκριτικός και εκδότης Στρατής Ελευθεριάδης (Tériade), ο οποίος διέμενε στο Παρίσι. Στον Ελευθεριάδη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η αναγνώριση της αξίας του έργου του Θεόφιλου αλλά και η διεθνής προβολή του, που ωστόσο σημειώθηκε μετά το θάνατό του. Με έξοδα του Ελευθεριάδη ανεγέρθηκε επίσης το 1964 το Μουσείο Θεοφίλου στην Βαρειά.

Ο Θεόφιλος πέθανε τον Μάρτιο του 1934, παραμονές του Ευαγγελισμού, πιθανότατα από τροφική δηλητηρίαση. Ένα χρόνο αργότερα, έργα του εκτέθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου ως δείγματα της δουλειάς ενός γνησίου λαϊκού (ναΐφ) ζωγράφου της Ελλάδας.

Ποιός να διαφυλάξει τον Πολιτισμό σε μια χώρα απολίτιστων πολιτισμένων και πυροβολημένων απο ΜΜΕ και πρακτικές εύκολων διαδικασιών;

Oι δήθεν αρμόδιοι του παρόντος είναι μόνο για ρουσφετολογικές πλαισιώσεις θέσεων και να τους αμοίβουμε σε καθεστώς ανυπαρξίας.

Όσο για την Γλυφάδα θα έχουμε εξελίξεις.

WEB 1/21/2011