Μολονότι οι δηλώσεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι περί παραίτησής του από την πρωθυπουργία της Ιταλίας εκτόνωσαν προσωρινά το κλίμα στις αγορές, το κύμα φυγής των επενδυτών από τα ιταλικά κρατικά ομόλογα προκαλεί έντονες αμφιβολίες για τις δυνατότητες της χώρας να ανακάμψει από την κρίση χρέους.
Όπως τονίζουν οι αναλυτές, εφόσον ακόμα και μετά το σχηματισμό μίας νέας κυβέρνησης δεν σταματήσουν οι εκροές κεφαλαίων, θεωρείται σίγουρο ότι η Ιταλία θα χρειαστεί τη διεθνή οικονομική στήριξη και όχι μόνο την «τεχνική βοήθεια» της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Την Τρίτη, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου αναφοράς σκαρφάλωσε μέχρι το 6,77%, υψηλότερο επίπεδο από το 1999, ωστόσο αργότερα υποχώρησε όταν άρχισε να γίνεται σαφές ότι ο Μπερλουσκόνι θα παραιτηθεί.
Το spread με τα γερμανικά ομόλογα εκτινάχθηκε στις 497 μονάδες βάσης.
Σήμερα, Τετάρτη, το spread ανήλθε μέχρι τις 518 μονάδες και η απόδοση του 10ετούς τίτλου στο 6,98%.
Αφορμή είναι η και η αύξηση του margin για συναλλαγές σε ιταλικά ομόλογα.
Αν και πολλοί αναλυτές εστιάζουν την προσοχή τους στο «ψυχολογικό όριο» του 7% για τα 10ετή ομόλογα, στην περίπτωση της Ιταλίας δεν θεωρείται ότι η χώρα θα μπορεί για πολύ καιρό να καλύπτει τις δανειακές της ανάγκες με επιτόκιο άνω του 5,5%.
Σύμφωνα με την Barclays Capital, η Ιταλία είναι μαθηματικά, πλέον, στο «σημείο χωρίς επιστροφή». Ενώ οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, σημειώνει, δεν αρκούν για να αποτρέψουν την επέκταση της κρίσης, καθώς η -χαμηλή- ανάπτυξη και η λιτότητα δεν επαρκούν για να καλυφθεί το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους.
Με αποδόσεις άνω του 5,5% η Ιταλία είναι στο σημείο στο οποίο «το παιχνίδι έχει τελειώσει», τονίζει η Barclays.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μέχρι σήμερα δεν είναι τόσο το αυξημένο κόστος δανεισμού, όσο το κύμα πωλήσεων στα ιταλικά ομόλογα.
Η Ιταλία έχει δημόσιο χρέος 1,9 τρισ. ευρώ ή 120% του ΑΕΠ. Μέχρι το τέλος του 2011 χρειάζεται 37 δισ. ευρώ για την αναχρηματοδότηση του χρέους της.
Για το 2012 χρειάζεται 300 δισ. ευρώ για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν και 25 δισ. ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος του προϋπολογισμού.
Καθώς η όρεξη των επενδυτών για κρατικό χρέος μειώνεται σταθερά, το πρόβλημα είναι πως θα καταφέρει η Ιταλία να συγκεντρώσει όλα αυτά τα ποσά για να καλύψει τις ανάγκες της.
Αν η Ιταλία πτωχεύσει, τότε δεν αρκούν τα κεφάλαια του EFSF για να στηρίξει τη χώρα, ούτε τα κεφάλαια του ΔΝΤ.
Μόνη ελπίδα είναι η ΕΚΤ, η οποία μπορεί να τυπώσει ευρώ, ώστε να στηρίξει τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό δεν γίνεται λόγω κυρίως των γερμανικών αντιρρήσεων και η ΕΚΤ περιορίζεται στην αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά.
Είναι ξεκάθαρο ότι αν η ΕΚΤ δεν αγόραζε ιταλικά ομόλογα (περίπου 100 δισ. ευρώ από τον περασμένο Αύγουστο), τότε η απόδοση του 10ετούς ομολόγου θα είχε ξεπεράσει προ πολλού το 7%.
Την Τρίτη, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου αναφοράς σκαρφάλωσε μέχρι το 6,77%, υψηλότερο επίπεδο από το 1999, ωστόσο αργότερα υποχώρησε όταν άρχισε να γίνεται σαφές ότι ο Μπερλουσκόνι θα παραιτηθεί.
Το spread με τα γερμανικά ομόλογα εκτινάχθηκε στις 497 μονάδες βάσης.
Σήμερα, Τετάρτη, το spread ανήλθε μέχρι τις 518 μονάδες και η απόδοση του 10ετούς τίτλου στο 6,98%.
Αφορμή είναι η και η αύξηση του margin για συναλλαγές σε ιταλικά ομόλογα.
Αν και πολλοί αναλυτές εστιάζουν την προσοχή τους στο «ψυχολογικό όριο» του 7% για τα 10ετή ομόλογα, στην περίπτωση της Ιταλίας δεν θεωρείται ότι η χώρα θα μπορεί για πολύ καιρό να καλύπτει τις δανειακές της ανάγκες με επιτόκιο άνω του 5,5%.
Σύμφωνα με την Barclays Capital, η Ιταλία είναι μαθηματικά, πλέον, στο «σημείο χωρίς επιστροφή». Ενώ οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, σημειώνει, δεν αρκούν για να αποτρέψουν την επέκταση της κρίσης, καθώς η -χαμηλή- ανάπτυξη και η λιτότητα δεν επαρκούν για να καλυφθεί το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους.
Με αποδόσεις άνω του 5,5% η Ιταλία είναι στο σημείο στο οποίο «το παιχνίδι έχει τελειώσει», τονίζει η Barclays.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μέχρι σήμερα δεν είναι τόσο το αυξημένο κόστος δανεισμού, όσο το κύμα πωλήσεων στα ιταλικά ομόλογα.
Η Ιταλία έχει δημόσιο χρέος 1,9 τρισ. ευρώ ή 120% του ΑΕΠ. Μέχρι το τέλος του 2011 χρειάζεται 37 δισ. ευρώ για την αναχρηματοδότηση του χρέους της.
Για το 2012 χρειάζεται 300 δισ. ευρώ για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν και 25 δισ. ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος του προϋπολογισμού.
Καθώς η όρεξη των επενδυτών για κρατικό χρέος μειώνεται σταθερά, το πρόβλημα είναι πως θα καταφέρει η Ιταλία να συγκεντρώσει όλα αυτά τα ποσά για να καλύψει τις ανάγκες της.
Αν η Ιταλία πτωχεύσει, τότε δεν αρκούν τα κεφάλαια του EFSF για να στηρίξει τη χώρα, ούτε τα κεφάλαια του ΔΝΤ.
Μόνη ελπίδα είναι η ΕΚΤ, η οποία μπορεί να τυπώσει ευρώ, ώστε να στηρίξει τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό δεν γίνεται λόγω κυρίως των γερμανικών αντιρρήσεων και η ΕΚΤ περιορίζεται στην αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά.
Είναι ξεκάθαρο ότι αν η ΕΚΤ δεν αγόραζε ιταλικά ομόλογα (περίπου 100 δισ. ευρώ από τον περασμένο Αύγουστο), τότε η απόδοση του 10ετούς ομολόγου θα είχε ξεπεράσει προ πολλού το 7%.
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου