Ο συνιδρυτής του hedge fund Dromeus Capital, Jason Manolopoulos, με άρθρο του στους Times διευκρινίζει ότι η ενδημική πολιτική διαφθορά είναι ο πραγματικός λόγος της κρίσης μας και πως το κλίμα μύριζε μπαρούτι εδώ και καιρό.
Μπαρούτι που «σύχναζε» στη γειτονιά του ευρώ και το φυτίλι που προεξείχε το άναψε ο Έλληνας πρωθυπουργός στις 31 Οκτωβρίου 2011, με την απόφασή του να κάνει δημοψήφισμα.
Στο κυβερνόν κόμμα επικρατεί χάος. Ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών διαφωνεί με τον πρωθυπουργό σχετικά με το δημοψήφισμα και ήδη βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν «απόντες» προϊδεάζοντας τον αρχηγό τους ότι δεν θα είναι στο πλευρό του. Αποτέλεσμα, μειώνεται η πλειοψηφία.
Τι σκεφτόταν, λοιπόν, ο κύριος Παπανδρέου όταν προέβη στη γεμάτη από μεγαλοπρεπείς παραισθήσεις -τύπου Καντάφι- κίνησή του; Η υπόλοιπη Ευρώπη το εξέλαβε σαν τρέλα, όμως η υπόλοιπη Ευρώπη δεν κατανοεί την Ελλάδα, η οποία αποτελεί μεγάλο κομμάτι του προβλήματος της ευρωζώνης. Η Ελλάδα, γράφει ο Manolopoulos, δεν αποτελεί μία καθαρά καπιταλιστική οικονομία. Μοιάζει περισσότερο με μία αναδυόμενη αγορά με έναν τεράστιο δημόσιο τομέα, παρά με τη Γερμανία και της Ολλανδίας. Η λάθος διακυβέρνηση και η διεφθαρμένη πολιτική ελίτ σε συνδυασμό με ισχυρούς τοπικούς ολιγάρχες είναι η πραγματική ηγεσία της Ελλάδας.
Υπό το παρόν πρίσμα, η απόφαση Παπανδρέου βγάζει νόημα και έχει μια λογική αποτελώντας ίσως τη μοναδική του διέξοδο. Αν κερδίσει το δημοψήφισμα, σε περίπτψση που κάτι τέτοιο υπάρξει, μπορεί να προχωρήσει με το πρόγραμμα λιτότητας, ενώ αν δεν χάσει, το πρόβλημα δεν θα είναι πια δικό του, αλλά άλλων αν όχι όλων των άλλων.
Επιπλέον, ο Παπανδρεόυ έχει ελάχιστους πολιτικούς φίλους: αντιπολίτευση, ολιγάρχες, πολλοί ΠΑΣΟΚικοί και τώρα και όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι εναντίον του. Μέχρι και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες τώρα πια, η οργή κατευθύνεται εναντίον του «Λίγου Γιώργου» ενώ λόγω της αμερικανικής εκπαίδευσης που έχει λάβει αποκαλείται «Jeffrey».
Ο αρθρογράφος κάνει λόγο και για το γενικότερο μένος των Ελλήνων πολιτών εναντίον του πολιτικού κόσμου της χώρας εν γένει, αναφέροντας χαρακτηριστικά τα όσα συνέβησαν την 28η Οκτωβρίου.
Παρόλα αυτά, αίσθηση προκαλεί το ότι ο Παπανδρέου πήγε κόντρα στην τάξη όλων όσων εκπροσωπούν τα συμφέροντα, όπως τράπεζες, ΜΜΕ και άλλες βιομηχανίες της Ελλάδας. Τονίζεται πως οι ολιγάρχες της χώρας θα τα έπαιζαν όλα για όλα αρκεί να διατηρήσουν το status quo που τους χαρακτηρίζει και μάλιστα θα βολεύονταν σε περίπτωση που η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή διότι τότε θα ήταν και πάλι βασιλείς.
Η Ελλάδα καταρρέει. Καταρρέει θεσμικά, η διαφθορά επικρατεί παντού, οι δημόσιες υπηρεσίες ψυχορραγούν και στην οικονομία που συρρικνώνεται, τα ηνία κρατούν τα καρτέλ.
Οι Βρυξέλλες από την πλευρά τους ποιούνται την νήσσαν μια και αυτό που τους απασχολεί είναι να σωθεί το ευρώ με όποιο κόστος. Έτσι, έχουν δώσει βάρος στα συμπτώματα του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας, ουχί στα αίτια.
Αυτό, λοιπόν που πρέπει να κατανοήσει η τρόικα είναι πως μιλάμε για μια κρίση πολιτικής, κυβερνόντων θεσμών και διαφθοράς και όχι ανισορροπία ελλείμματος που λίγα ακόμα μέτρα λιτότητας και οικονομικοί μηχανισμοί θα μπορούσαν να λύσουν.
Όσο για τους ίδιους τους Έλληνες, ακόμα κι αν γινόταν δημοψήφισμα, θα απαντούσαν με ένα βροντερό «ναι» υπέρ της παραμονής της χώρας τους στη ζώνη του ευρώ, κι ας πιέζονται –οικονομικά- στο μη παρέκει. Αυτό που επιθυμούν είναι να δουν στην εξουσία μία νέα, κεντρώα κυβέρνηση της οποίας να ηγείται ένας τεχνοκράτης που να χαίρει του σεβασμού όλων, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕCB).
Στο κυβερνόν κόμμα επικρατεί χάος. Ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών διαφωνεί με τον πρωθυπουργό σχετικά με το δημοψήφισμα και ήδη βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν «απόντες» προϊδεάζοντας τον αρχηγό τους ότι δεν θα είναι στο πλευρό του. Αποτέλεσμα, μειώνεται η πλειοψηφία.
Τι σκεφτόταν, λοιπόν, ο κύριος Παπανδρέου όταν προέβη στη γεμάτη από μεγαλοπρεπείς παραισθήσεις -τύπου Καντάφι- κίνησή του; Η υπόλοιπη Ευρώπη το εξέλαβε σαν τρέλα, όμως η υπόλοιπη Ευρώπη δεν κατανοεί την Ελλάδα, η οποία αποτελεί μεγάλο κομμάτι του προβλήματος της ευρωζώνης. Η Ελλάδα, γράφει ο Manolopoulos, δεν αποτελεί μία καθαρά καπιταλιστική οικονομία. Μοιάζει περισσότερο με μία αναδυόμενη αγορά με έναν τεράστιο δημόσιο τομέα, παρά με τη Γερμανία και της Ολλανδίας. Η λάθος διακυβέρνηση και η διεφθαρμένη πολιτική ελίτ σε συνδυασμό με ισχυρούς τοπικούς ολιγάρχες είναι η πραγματική ηγεσία της Ελλάδας.
Υπό το παρόν πρίσμα, η απόφαση Παπανδρέου βγάζει νόημα και έχει μια λογική αποτελώντας ίσως τη μοναδική του διέξοδο. Αν κερδίσει το δημοψήφισμα, σε περίπτψση που κάτι τέτοιο υπάρξει, μπορεί να προχωρήσει με το πρόγραμμα λιτότητας, ενώ αν δεν χάσει, το πρόβλημα δεν θα είναι πια δικό του, αλλά άλλων αν όχι όλων των άλλων.
Επιπλέον, ο Παπανδρεόυ έχει ελάχιστους πολιτικούς φίλους: αντιπολίτευση, ολιγάρχες, πολλοί ΠΑΣΟΚικοί και τώρα και όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι εναντίον του. Μέχρι και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες τώρα πια, η οργή κατευθύνεται εναντίον του «Λίγου Γιώργου» ενώ λόγω της αμερικανικής εκπαίδευσης που έχει λάβει αποκαλείται «Jeffrey».
Ο αρθρογράφος κάνει λόγο και για το γενικότερο μένος των Ελλήνων πολιτών εναντίον του πολιτικού κόσμου της χώρας εν γένει, αναφέροντας χαρακτηριστικά τα όσα συνέβησαν την 28η Οκτωβρίου.
Παρόλα αυτά, αίσθηση προκαλεί το ότι ο Παπανδρέου πήγε κόντρα στην τάξη όλων όσων εκπροσωπούν τα συμφέροντα, όπως τράπεζες, ΜΜΕ και άλλες βιομηχανίες της Ελλάδας. Τονίζεται πως οι ολιγάρχες της χώρας θα τα έπαιζαν όλα για όλα αρκεί να διατηρήσουν το status quo που τους χαρακτηρίζει και μάλιστα θα βολεύονταν σε περίπτωση που η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή διότι τότε θα ήταν και πάλι βασιλείς.
Η Ελλάδα καταρρέει. Καταρρέει θεσμικά, η διαφθορά επικρατεί παντού, οι δημόσιες υπηρεσίες ψυχορραγούν και στην οικονομία που συρρικνώνεται, τα ηνία κρατούν τα καρτέλ.
Οι Βρυξέλλες από την πλευρά τους ποιούνται την νήσσαν μια και αυτό που τους απασχολεί είναι να σωθεί το ευρώ με όποιο κόστος. Έτσι, έχουν δώσει βάρος στα συμπτώματα του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας, ουχί στα αίτια.
Αυτό, λοιπόν που πρέπει να κατανοήσει η τρόικα είναι πως μιλάμε για μια κρίση πολιτικής, κυβερνόντων θεσμών και διαφθοράς και όχι ανισορροπία ελλείμματος που λίγα ακόμα μέτρα λιτότητας και οικονομικοί μηχανισμοί θα μπορούσαν να λύσουν.
Όσο για τους ίδιους τους Έλληνες, ακόμα κι αν γινόταν δημοψήφισμα, θα απαντούσαν με ένα βροντερό «ναι» υπέρ της παραμονής της χώρας τους στη ζώνη του ευρώ, κι ας πιέζονται –οικονομικά- στο μη παρέκει. Αυτό που επιθυμούν είναι να δουν στην εξουσία μία νέα, κεντρώα κυβέρνηση της οποίας να ηγείται ένας τεχνοκράτης που να χαίρει του σεβασμού όλων, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕCB).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου