Μήπως πραγματικά ήρθε η ώρα να αντιμετωπιστούν τελεσίδικα κάποιες παθογένειες δεκαετιών που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής; Τη δημοσιονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο τις γνωρίζει και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας, όπως και το πλαίσιο αναξιοκρατίας και αναποτελεσματικότητας ενος σαθρού συστήματος βολευτών και βολεμένων που ταίζονται ενω δεν παρέχουν ουσιαστικά τίποτα στο σύνολο.
Επειδή μιλάμε για παθογένειες δεκαετιών, βρήκα στο αρχείο μου σειρά προτάσεων που είχα καταθέσει προ ετών σε αρμοδίους εκλεγμένους και διορισμένους, σε Εθνικό επίπεδο.
Κανένας δεν λέει την αλήθεια και γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί. Υπάρχουν μισθωτοί και συνταξιούχοι και μάλιστα ζευγάρια, που παίρνουν 14 μισθούς που κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες ούτε στο όνειρό τους δεν τα έχουν δει, (και συν αυτών αλληλοστηρίζονται υπονομεύοντας ώστε να εκλέγονται σε τοπικό επίπεδο και να βάζουν χέρι στα χρήματο όλων στις τοπικές κοινωνίες.)
Δεν μιλάω βέβαια για το συνταξιούχο εργάτη και επαγγελματία. Μιλάω για συνταξιούχους και υπαλλήλους του δημοσίου, στρατιωτικών και πολιτικών υπηρεσιών, των τραπεζών, των οργανισμών κοινής ωφέλειας, κ.α.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο οργανωμένοι είναι όλοι αυτοί και τι πιέσεις ασκούν στο κοινωνικό σύνολο για να πετύχουν τους στόχους τους που δεν είναι άλλοι, από την προώθηση και διασφάλιση των συντεχνιακών τους συμφερόντων.
Η πλειονότητα αυτών προσφέρει ελάχιστα και παίρνει πολλά. Το κράτος τους αμοίβει υπερβολικά σε σύγκριση με αυτό που προσφέρουν, Είναι άλλωστε γνωστό, ότι η αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι απελπιστικά χαμηλή.
Αν λοιπόν κάποιος σου παρακρατεί ελάχιστα, που ούτως ή άλλως χαριστικά σου προσφέρει, δεν μπορείς να μιλάς για το δυσβάστακτο φορολογικό βάρος που σηκώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Για τους περισσότερους η δουλειά τους σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή οργανισμό, είναι απλώς η εξασφάλιση και το εφαλτήριο για άλλες εξωυπηρεσιακές δραστηριότητες πολύ αποδοτικές.
Χρησιμοποιούν το υπηρεσιακό γραφείο και το υπηρεσιακό τους τηλέφωνο και στο όνομα δικών τους προσώπων διατηρούν συχνά επιχειρήσεις που έχουν.
Έχουν έτσι την εξασφάλισή τους: περίθαλψη, σύνταξη (βγαίνουν σε σύνταξη πολύ νέοι με τον υπολογισμό πλασματικών συντάξιμων χρόνων) και δεν φτάνουν όλα αυτά. Ξεκούραστοι όλα αυτά τα χρόνια ασκούν ως συνταξιούχοι ή και μέσω συζύγου και ελεύθερο επάγγελμα φοροδιαφεύγοντας.
Ξεκινώντας από την αρχή, ότι όσοι κατέχουν μία δημόσια θέση και είναι εκμεταλλεύσιμη την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος ( εφοριακοί, τελωνειακοί, αστυνομικοί, υπάλληλοι πολεοδομίας, συγκοινωνιών και μεταφορών, καθηγητές και ένα σωρό άλλοι).
Όλοι αυτοί εξωθούν τους ελεύθερους επαγγελματίες στη φοροδιαφυγή, για να πληρώσουν το φροντιστήριο των παιδιών τους (αφού οι ίδιοι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν το καθήκον τους στο σχολείο) Για να ξεμπερδεύουν με τις ταλαιπωρίες, στις οποίες τους υποβάλλουν σκόπιμα στις υπηρεσίες συγκοινωνιών ,στις πολεοδομίες κ.λ.π. για να δώσουν τη μίζα για το δάνειο στον τραπεζικό, ή για να πάρουν άδεια για λαϊκή κ.λ.π.
Δεν άκουσα κανέναν αυτό τον καιρό, που γίνονται τόσες συζητήσεις για το φορολογικό και τα άδικα μέτρα να μιλάει γι΄ αυτά τα απλά , αλλά πολύ γνωστά σε όλους φαινόμενα.
Γιατί η πολιτεία δεν δείχνει την αποφασιστικότητα που πρέπει για τη φορολόγηση γιατρών και δικηγόρων; Η απάντηση είναι μία: Και οι δύο αυτοί κλάδοι έχουν ισχυρά λόμπυ στο ίδιο το νομοθετικό σώμα. Αυτοί νομοθετούν.
Η μάχη που δίνουν όλοι οι Έλληνες να μπουν στο δημόσιο ( να πιαστούν από το κράτος) τα λέει όλα. Όλοι προσπαθούν να εξασφαλιστούν.
Ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι και βιοτέχνες γίνονται όσοι δεν μπορούν να μπουν στο δημόσιο, η οσοι δεν μπαίνουν σε διαδικασίες ρουσφετοσυναλλαγών, δημόσιο όπου πολλοί επαίρονται, ότι δεν κάνουν τίποτα. Απλώς κάθονται!!!
Παίρνουν τον μισθό τους, το δώρο τους, τις άδειές τους, έχουν τις συχνές κοπάνες τους, τα επιδοτούμενα δάνεια για σπίτια, τα επιδόματα παιδιών, καυσόξυλων, τις πλασματικές υπερωρίες και τέλος οι περισσότεροι βγαίνουν νέοι σε σύνταξη, με την αναγνώριση πλασματικών συντάξιμων χρόνων, παίρνοντας το παχυλό εφάπαξ, το οποίο προσφέρουν συμμετοχή σε «τράπεζες τοκογλυφίας» και στη συνέχεια αναγνωρίζουν την προσφορά τους οι υπόλοιποι και τους εκλέγουν στις τοπικές κοινωνίες, ώστε να συνεχίζουν να λαμβάνουν απο το σύνολο.
Από την άλλη πλευρά ο ελεύθερος επαγγελματίας, χωρίς οποιαδήποτε σιγουριά, έχει τη συνεχή αγωνία για τα πάντα. Πώς θα πληρώσει τις επιταγές, τα γραμμάτια, τα νοίκια, ούτε επίδομα παιδιών, ούτε περίθαλψη, ούτε 8ωρο, ούτε επιδοτούμενο δάνειο για σπίτι, ούτε σύνταξη στα 45 και στα 50, ούτε εφ’απαξ, παρά μόνο υπονομεύσεις απο λαμόγια διεφθαρμένους που μετέχουν στο δημόσιο, οι οποίοι σε συνεργασία με εκλεγμένους με την δική τους συνδρομή (διότι αυτοί τους εκλέγουν, η πλειονότητα αυτών που τους έκαναν το ρουσφέτι, τον διορισμό, την εξυπηρέτηση) κάνουν και φοροδιαφυγή, με τη συνεργασία και τη μεσολάβηση ελεγκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών και τα άτομα που συμμετέχουν στους μηχανισμούς αυτούς, και συμβαίνει δε, να είναι και συνδικαλιστές, ιδιότητα την οποία εκμεταλλεύονται προς όφελος των προσωπικών και συντεχνιακών τους συμφερόντων.
Γνωρίζεις ποιός είναι ο ρόλος τους;
Γνωρίζεις τι εχουν κάνει συνεργαζόμενοι σε τοπικό επίπεδο στη Γλυφάδα;
Aίσχος στους υπολοίπους οι οποίοι συμπράτουν και υποκρίνονται σε βασικά δεδομένα που υποβαθμίζουν και υπονομεύουν το σύνολο και την μετεξέλιξη της Χώρας, της Πόλης, του Πολιτισμού, της Αξιοκρατίας.
Γλυφάδα web Tρίτη, 7 Φεβρουαρίου 2012
Γιάννης Κουρδομένος
Υ.Γ: Κλείνεις τους οφθαλμούς σημαίνει σύμπραξη στη δική σου υποβάθμιση. Και πρέπει να γνωρίζεις οτι δοκιμάζονται δεκαετίες ακομα και αυτό το δευτερόλεπτο, ειδικά σε τοπικό επίπεδο στη Γλυφάδα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου