Ιστορίες ‘’αξιοσέβαστων’’ …καταπατητών

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ.
ΣΑΒΒΑΤΟ,1 Σεπτέμβρη 2012.

Του Δημήτρη Καραπάνου

Ιστορίες ‘’αξιοσέβαστων’’ …καταπατητών

Μπαίνουμε στην ‘’καρδιά’’ του καλοκαιριού, δηλαδή τον μήνα Αύγουστο, ο οποίος παραδοσιακά είναι ο μήνας της ανεμελιάς και των διακοπών. Τον Αύγουστο εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πριν την κρίση, ξεχύνονταν στις απίθανες Ελληνικές παραλίες ή στις πατρογονικές εστίες στα χωριά τους για λίγες μέρες ξεγνοιασιάς, αλλαγής περιβάλλοντος και επανασύνδεσης σχέσεων με ξεχασμένους φίλους και συγγενείς. Φέτος η αδυσώπητη οικονομική στενότητα που μας ταλανίζει όλους, σε πολύ λίγους επιτρέπει την άνεση και την πολυτέλεια διακοπών. Όμως η κεκτημένη συνήθεια να ‘’χαλαρώνουν τα πάντα’’ μας έμεινε. Προσαρμοζόμενος σε αυτό το πνεύμα, όλο τον Αύγουστο από αυτή την φιλόξενη γωνιά δεν θα ασχοληθώ με θέματα της τρέχουσας τοπικής και γενικότερης επικαιρότητας, αλλά πιο ανάλαφρα, αλλά εξίσου σημαντικά και ενδιαφέροντα. Σε τελική ανάλυση εσείς φίλοι μου θα το κρίνετε.

Με αφορμή το σκάνδαλο Αιξωνής….

Θα θυμάστε ασφαλώς, ότι πριν πέντε χρόνια, είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο των εκατοντάδων οικοπέδων δημόσιας δασικής έκτασης στην Αιξωνή, τα οποία επιχείρησαν μερικοί ‘’αετονύχηδες’’ να οικειοπηθούν. Στο ‘’κόλπο’’ συμμετείχαν, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, κτηματομεσίτες, μια δικαστικός με εξαιρετικές σπουδές στο εξωτερικό, αναμεμιγμένη στο παραδικαστικό κύκλωμα, η οποία διέφυγε στο εξωτερικό, εντοπίστηκε πριν ένα χρόνο και ακόμη να εκδοθεί και να δικαστεί στην Ελλάδα! Φυσικά δεν θα ασχοληθώ με την ουσία της υπόθεσης που αφορά άμεσα και τον Δήμο της Γλυφάδας. Άλλωστε όλοι γνωρίζετε ότι έγινε το πρώτο ποινικό δικαστήριο, έπεσαν ‘’βαριές καμπάνες’’ ποινών και η υπόθεση αστικά και ποινικά, έχει πολύ δρόμο. Θα έχουμε χρόνο, εκτός καλοκαιριού, να ασχοληθούμε με αυτό το τεράστιο σκάνδαλο καταπατήσεων. Όμως οι καταπατήσεις στην περιοχή μας έχουν μεγάλη προϊστορία.

Φίλος δικηγόρος που έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με την υπόθεση αυτή και γνωρίζει την θητεία μου ως Αντιδημάρχου Οικονομικών και Δημοτικού Συμβούλου Γλυφάδας την περίοδο 2006-2010, επειδή τακτικά διαβάζει την στήλη μου, μου έδωσε ένα δικό του δακτυλογραφημένο βοηθητικό κείμενο για την υπόθεση, αν θέλω να το αξιοποιήσω. Είναι 54 σελίδες με τίτλο: «Λίστα πράξεων κατά χρονολογική σειρά και κατά συμβολαιογράφο με σχετικά σχόλια, όπως περιγράφονται στο υπ’ αριθμόν 2499/2008 βούλευμα παραπομπής του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών σχετικά με ακίνητα στην ‘’Αιξωνή’’ και στην ‘’Γλυφάδα’’. Από αυτό το κείμενο διαπίστωσα ότι οι δικαστές που ερεύνησαν την όλη υπόθεση έκαναν εξαιρετική δουλειά. Ήλεγξαν εκατοντάδες συμβόλαια σε βάθος χρόνου μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας! Κατέγραψαν τον τρόπο πως τεράστιες εκτάσεις εδώ στην περιοχή μας μεταβιβάστηκαν από Τούρκους αγάδες και μπέηδες και πέρασαν στα χέρια των μετέπειτα Τσιφλικάδων Ελλήνων του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, όπως ο Ζωγράφος, ο Νάστος, ο Καραπάνος κλπ.

Πως ‘’στήθηκαν’’ οι καταπατήσεις στην περιοχή μας

Νομίζω φίλοι αναγνώστες, θα έχετε την περιέργεια, όπως και εγώ, να διαβάσετε την προϊστορία του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της περιοχής που σήμερα είναι κτισμένη η μισή Γλυφάδα και Βούλα και όμοροι Δήμοι με την σφραγίδα της εγκυρότητας μιας εξαιρετικής δικαστικής και νομικής έρευνας και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας, ή απλώς να πλουτίσετε τις γνώσεις σας για την προϊστορία της περιοχής μας. Πάντως εγώ έβγαλα τα συμπεράσματα μου και μάλιστα στενοχωρήθηκα πολύ, για την επιβεβαίωση για μια ακόμη φορά του γεγονότος, ότι: αυτή η χώρα από τότε που έγινε Κράτος, είναι ‘’ξέφραγο αμπέλι’’ στο έλεος πάσης φύσεως ‘’αρπακτικών’’ με βαρύγδουπα ονόματα και τίτλους, ή ατόμων υπεράνω πάσης υποψίας, όπως και εσείς θα διαπιστώσετε στην συνέχεια.

Κατά το πολυσέλιδο αυτό κείμενο του φίλου Δικηγόρου προκύπτει ότι στο υπ’ αριθμόν 2499/2008 βούλευμα παραπομπής των κατηγορούμενων για το σκάνδαλο των οικοπέδων Αιξωνής, οι δικαστές – ανακριτές μνημονεύουν μεταξύ άλλων την υπ’ αριθμόν 2.826/21-6-1836 κολληγική συμφωνία του τότε προύχοντα της περιοχής μας Ανδρέα Λουριώτη με τον κολλήγο γεωργό Σπύρο Αθανασίου κάτοικο του τότε χωριού Πυρναρίου. Η συμφωνία αυτή αναφέρεται σε δύο τσιφλίκια του Λουριώτη. Ποιος ήταν ο Ανδρέας Λαυριώτης; Και πως τα απέκτησε αυτά τα τσιφλίκια; Διαβάστε την παρακάτω περιγραφή όπως αποτυπώνεται στα παραπάνω έγγραφα και θα καταλάβετε. Ο Ανδρέας Λαυριώτης είχε διατελέσει ανώτερος κρατικός υπάλληλος και ως επίτροπος Τριμελούς επιτροπής και έμπιστος του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, διαπραγματεύτηκε το 1824 και 1825 δύο από τα πρώτα δάνεια του Ελληνικού Έθνους στο Λονδίνο συνολικού ποσού 2.800.000 λιρών στερλινών, από τις οποίες τελικά μόνο 540.000 κατέληξαν στο Ελληνικό Έθνος! Συγκεκριμένα διαπραγματεύθηκε το πρώτο δάνειο το 1824, 800.000 λιρών στερλινών μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο, γαμπρό του Γεωργίου Κουντουριώτη και τον Ιωάννη Ζαΐμη εκπρόσωπο των Μωραϊτών. Το δεύτερο δάνειο ποσού 2.000.000 λιρών στερλινών το διαπραγματεύθηκε το 1825 μαζί πάλι με τον Ιωάννη Ορλάνδο και σε αντικατάσταση του Ζαΐμη τον Ιωάννη Σπανιολάκη, ο οποίος διατέλεσε πρώτος Γενικός Επίτροπος Επικρατείας του Ελεγκτικού Συνεδρίου και στην συνέχεια (1837-1839) υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του βασιλιά Όθωνα. Ο Ιωάννης Σπανιολάκης μετά την σύναψη των δανείων, κατηγόρησε τους άλλους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοραπωλησίες μετοχών των δανείων. Εναντίον του Ανδρέα Λαυριώτη εκδόθηκε πράξη καταλογισμού από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Έγινε μάλιστα και προσημείωση των περιουσιακών του στοιχείων. Ο Ανδρέας Λαυριώτης αγόρασε δύο τσιφλίκια στις 28-1-1834 με ιδιωτικό έγγραφο, μαζί με άλλα ακίνητα, από τον τότε γιατρό, πολιτικό, διπλωμάτη και φίλο του Κων/νο Ζωγράφο, τα οποία περιγράφονται ως εξής:

α) Ένα τσιφλίκι στην περιοχή Άνω Τράχωνες της Περιφέρειας των Αθηνών, που συνόρευε με τα τσιφλίκια Πετράκη, Μουφτή Εφέντη και Χασανλάρ και την Παραλία. Ειδικότερα τέσσερις ερειπωμένες γεωργικές οικίες, ένα ερειπωμένο πύργο και τα υπάρχοντα οπωροφόρα δέντρα ή μη, καθώς και τα ευρισκόμενα στη θέση ‘’Πυρνάρι’’ του Τσιφλικίου κτήματα, ήτοι άλλες τέσσερες ερειπωμένες γεωργικές οικίες, ένα κατεστραμμένο πύργο, την μάνδρα των Κυψελών (μελισσώνα) και 14 αλωνότοπους με όλα τα παραρτήματα, εξαρτήματα και προσαυξήματα τους αντί του ποσού των 4.000 γροσίων και τις γαίες του τσιφλικίου εκτάσεως οκτώ ζευγαριών και , τις θερινές και χειμερινές βοσκές αντί του ποσού 15.000 γροσίων.

β) Αγόρασε επίσης ως τσιφλίκι το κάτω μέρος του ως άνω τσιφλικίου που αναφέρθηκε ως ‘’Κάτω Τράχωνες’’ και συνορεύει με τα τσιφλίκια Χασανλάρ, Καρρά, Μπραχάμ, Μουσταφά Μπέη και το Ντελή – Ντάγ (Τρελό Υμηττό) και συγκεκριμένα: Ένα πύργο, τέσσερα οικόπεδα ισάριθμων πρώην γεωργικών οικιών, τέσσερες αλωνότοπους και γαίες εκτάσεως δύο ζευγαριών αντί του ποσού 7.200 γροσίων. Ο Κων. Ζωγράφος διατέλεσε υπουργός Στρατιωτικών (1832-1833), Νομάρχης Αρκαδίας, πρεσβευτής της Ελλάδος στην Κων/πολη (1833-1837) και υπουργός Εξωτερικών (1837-1840) στην Κυβέρνηση Όθωνα. Στην ίδια Κυβέρνηση Όθωνα Αντιπρόεδρος ήταν ο Γεώργιος Κουντουριώτης και ο Ιωάννης Σπανιολάκης υπουργός Οικονομικών που συμμετείχαν στην σύναψη του δεύτερου δανείου, όπως προανέφερα. Τα παραπάνω τσιφλίκια ανήκαν το μεν πρώτο στον Τούρκο Μουσταφά Μπέη και το δεύτερο στον Χαμζά, Μουφτή του Καζά. Καζάς ήταν μια επαρχία της Αθήνας επί Τουρκοκρατίας. (Πιθανόν προς τα Μεσόγεια). Ο Ανδρέας Λουριώτης είχε βάλει ‘’στο μάτι’’ τα δύο τσιφλίκια, αλλά ως ανώτατος κρατικός υπάλληλος του νεοσύστατου κράτους δεν ήθελε να εκτεθεί και να τα αγοράσει επ’ ευθείας από τους Κληρονόμους των παραπάνω Τούρκων αξιωματούχων. Βρήκε ένα αχυράνθρωπο του, τον Λουκά Πύρρο ο οποίος τα αγόρασε με δύο χοτζέτια που συνέταξε στις 11-1-1831 ο Τούρκος ιεροδικαστής (μουφτής) Αθηνών. Ένδεκα μέρες μετά ο Λουκάς Πύρρος με ιδιωτικό συμφωνητικό μεταβιβάζει στον Κων/νο Ζωγράφο τα τσιφλίκια. Στο συμφωνητικό ομολογεί και το επιβεβαιώνει ο αγοραστής Κων/νος Ζωγράφος με την υπογραφή του, ότι τα δύο τσιφλίκια αγοράσθηκαν «κατά παραγγελία και λογαριασμό» του Ανδρέα Λουριώτη! Ο Ζωγράφος ήταν φίλος του Λουριώτη και κάτοχος τότε του μεγάλου τσιφλικιού στον σημερινό ομώνυμο Δήμο. Κράτησε τυπικά τρία χρόνια τα τσιφλίκια στο όνομα του για να εξυπηρετήσει τον φίλο του και, στις 28-1-1834 με άλλο ιδιωτικό συμφωνητικό τα μεταβίβασε στον Λουριώτη που είχε στήσει όλη αυτήν την ‘’κομπίνα’’ των ενδιάμεσων μεταβιβάσεων, για να μην φανεί ότι αγόρασε απ’ ευθείας από τους Τούρκους που πουλούσαν όσο – όσο τα τσιφλίκια τους, εγκαταλείποντας την απελευθερωμένη τότε μικρή Ελλάδα! Και τα δύο αυτά τσιφλίκια καταλάμβαναν τότε έκταση το πολύ χίλια στρέμματα. Επί Τουρκοκρατίας μετρούσαν τις εκτάσεις με ζευγάρια. Κάθε ζευγάρι αντιστοιχούσε σε 80 έως 100 στρέμματα, ανάλογα αν η έκταση ήταν επίπεδη ή είχε λόφους και χαράδρες. Συνεπώς τα 10 ζευγάρια που αναγράφονται ότι ήταν αθροιστικά τα δύο τσιφλίκια, δεν μπορούσε να ήταν πάνω από 1000 στρέμματα! Και όμως, από αυτά τα δύο τσιφλίκια με διάφορες ‘’κομπίνες’’ κυρίως του Λουριώτη και διαφόρων επομένων κληρονόμων και αγοραστών προέκυψαν δεκάδες από κατάτμηση διανεμητήρια συμβόλαια και από αυτά εν συνεχεία, χιλιάδες άλλα συμβόλαια μέχρι σήμερα, τα οποία αν αθροισθούν, δίνουν συνολική επιφάνεια δεκάδες χιλιάδες στρέμματα. Τις χονδρές καταπατήσεις έκανε ο Λουριώτης ως εξής: Μετά την αγορά των τσιφλικιών, εύρισκε φουκαράδες αγράμματους ακτήμονες αγρότες, και τους έβαζε να υπογράφουν ότι ήθελε ο ίδιος στις κοληγικές συμφωνίες που συνέτασσε και τους έδενε ‘’χειροπόδαρα’’ να του χρωστάνε, να δουλεύουν σαν σκλάβοι γι αυτόν και να μην μπορούν να ξεχρεωθούν! Το χειμώνα τα τσιφλίκια τα ενοικίαζε σε διάφορους βοσκούς ως βοσκοτόπια. Από το 1934 αφότου περιήλθαν τα τσιφλίκια αυτά στον Λουριώτη, μέχρι τον θάνατο του το 1855 , ο δαιμόνιος και άπληστος αυτός άνθρωπος, συνέταξε δεκάδες κοληγικές συμφωνίες και δεκάδες μισθώσεις χειμερινής βοσκής των τσιφλικιών του. Απέσπασε έτσι ομολογίες ανθρώπων που είχαν την ανάγκη του, με τις οποίες τα όρια των τσιφλικιών του συνεχώς επεκτείνονταν και έφτασαν ανατολικά μέχρι το Κορωπί και νότια στις τότε Αλυκές Βούλας και Βάρης, όπως αναγράφεται στο υπ’ αριθμόν 2225/16-12-1859 δανειστικό συμβόλαιο – υποθήκη που συνήψε η χήρα και κληρονόμος Λουριώτη με την Εθνική Τράπεζα! Η χήρα δεν είχε οικονομική στενότητα, αλλά δανείσθηκε από την Τράπεζα έναντι υποθήκης επί εκτάσεων που οικειοποιήθηκε, συνεχίζοντας τις μεθοδεύσεις του συζύγου της! Ο Λουριώτης κάθε δύο τρία χρόνια μάζευε τις κοληγικές συμφωνίες και τα μισθωτήρια χειμερινής βοσκής με τα οποία συνεχώς εμφάνιζε διογκωμένα τα όρια των τσιφλικιών του. Επικαλούμενος τις προκατασκευασμένες από τον ίδιο ομολογίες φτωχών και αγραμμάτων ανθρώπων σε αυτά τα χαρτιά, παρουσιαζόταν στην Τράπεζα ως κύριος και κάτοχος τεραστίων εκτάσεων και συνήπτε δάνεια με υποθήκη! Τα δάνεια σύντομα εξοφλούσε και η Τράπεζα αναγκαστικά του χορηγούσε επίσημα έγγραφα ‘’Πράξεων τακτοποίησης χρέους και εξάλειψης υποθήκης’’ επί των ακινήτων τα όρια των οποίων περιγράφονταν από την Τράπεζα όπως τα είχε ‘’μαγειρέψει’’ ο ίδιος! Έχουν βρεθεί τουλάχιστον πέντε τέτοια πλήρη δανειστικά συμβόλαια και αντίστοιχες Τραπεζικές Πράξεις τακτοποίησης χρέους και εξάλειψης υποθήκης, μνημεία τεραστίων καταπατήσεων και ψεύτικων νομιμοποιήσεων τίτλων ιδιοκτησίας!

Ο Λουριώτης συνήψε δάνεια με εκχώρηση υποθήκης και με ανώτατους Δικαστές και Κρατικούς Λειτουργούς, ώστε με την εξόφληση και άρση της υποθήκης να εκμεταλλευτεί το κύρος της υπογραφής των ότι είναι δικά του. Όπως π.χ με το υπ’ αριθμόν 11.353/9-1-1840 δανειστικό συμβόλαιο του, δανείσθηκε 5.000 αργυρές δρχ. από τον τότε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημήτριο Σούτσο και υποθήκευσε υπέρ αυτού το «εντός της Περιφέρειας του Δήμου Αθηνών κείμενο ιδιόκτητον χωρίον του, επονομαζόμενον άνω και κάτω Τράχωνες, μεθ’ όλων…….» όπως κατά λέξη γράφει το δανειστικό συμβόλαιο! Προσέξτε την διατύπωση πως το τσιφλίκι εδώ αναγράφεται «ιδιόκτητο χωρίον του»! Ποιος θα τολμούσε στην συνέχεια να αμφισβητήσει την υπογραφή του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ότι είναι δικά του; Από τους κληρονόμους Λουριώτη με το υπ’ αρ. 9448/2-5-1894 συμβόλαιο περιήλθε στην κατοχή του Κων/νου Καραπάνου δικηγόρου και Βουλευτή Άρτας το 1/8 του χωρίου Τράχωνες. Πέντε χρόνια αργότερα με το συμβόλαιο 10810/3-12-1899 ο Κων/νος Καραπάνος απέκτησε από άλλους κληρονόμους του Λουριώτη τα εξ αδιαιρέτου 21/24 μερίδια των στα κτήματα των «Άνω Τράχωνες και Άνω και Κάτω Πρινάρι». Η έκταση αυτή αργότερα κατατμήθηκε και πουλήθηκε, ενώ σημαντικό μέρος δωρήθηκε. Σήμερα κληρονόμοι αγοραστών και αποδεκτών δωρεών, έχουν εμπλακεί σε μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα με το Ελληνικό Δημόσιο και άγνωστο πότε θα λήξει. Ελλάς το μεγαλείο σου! Αν υπήρχε Εθνικό κτηματολόγιο θα είχαν αποφευχθεί αυτά τα φαινόμενα. Ως επίλογο καταγράφω το γεγονός ότι οι Βαυαροί σύμβουλοι του Όθωνα είχαν ετοιμάσει σχέδιο νόμου για την δημιουργία Εθνικού κτηματολογίου, γύρω στα 1860. Δεν έγινε ποτέ νόμος, γιατί εκθρονίστηκε ο Όθωνας και οι Βαυαροί εκδιώχτηκαν. Από τότε πέρασαν 150 χρόνια και στην Ελλάδα ακόμη δεν έχουμε Εθνικό Κτηματολόγιο και οι καταπατητές συνεχίζουν να οργιάζουν ανά την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην περιοχή μας της Νοτιοανατολικής Αττικής .

ΓΛΥΦΑΔΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 9/01/2012