ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012
«Αν θέλουμε να δούμε καλό θέατρο ή να ακούσουμε μια ενδιαφέρουσα συναυλία, πρέπει να πάμε στο κέντρο. Ακόμα και με τα σινεμά έχουμε πρόβλημα: πολλές παλαιές αίθουσες έχουν κλείσει και τα νέα μουλτιπλέξ προβάλλουν μονάχα τα μπλοκμπάστερ». Η κατάρα των προαστίων, για όσους αισθάνονται την ανάγκη να ακούσουν κάτι που δεν έχει σχέση με τις καθιερωμένες τηλεοπτικές πενιές ή με εξοντωτικά ντεσιμπέλ, ή να παρακολουθήσει μια παράσταση μακριά από το ρεπερτόριο του «Δελφινάριου» ή, τέλος, να δούνε μια ταινία που δεν υπακούει στις γνωστές χολιγουντιανές συνταγές. Γίναμε αποδέκτες αυτού του παραπόνου από κατοίκους δύο περιοχών της Αττικής που, πέρα από το ότι τις βρέχει ο Σαρωνικός, δεν έχουν σχέση μεταξύ τους: τον Πειραιά και τη Γλυφάδα.
Ο Πειραιάς, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, με απόηχους μικρασιατικούς, ρεμπέτικη και ρέμπελη κληρονομιά, έναν «θρυλικό» ποδοσφαιρικό σύλλογο, ταινίες και λαϊκά άσματα αφιερωμένα σε αυτόν και, βέβαια, άφθονη ναυτοσύνη.
Η Γλυφάδα, η πλέον εμβληματική περιοχή των νοτίων προαστίων, μαζί με τις «γειτόνισσές» της, Βούλα και Βουλιαγμένη, προνομιούχος και καταναλωτική, νεανική και νυχτερινή. Από τα «Αστέρια» των '60s, τα «αμέρικαν μπαρ» των '70s και την έκρηξη του lifestyle στα '80s, η Γλυφάδα είναι για πολλούς ταυτισμένη με την αγοραία τηλεοπτική αισθητική και τον θόρυβο των μαγαζιών της νύχτας.
Ο Πειραιάς και η Γλυφάδα μοιάζουν με δύο αντίθετα άκρα, που όμως συνδέονται με την περίφημη παραλιακή ζώνη, αυτή που διατρέχει το τραμ και η οποία έχει καθιερωθεί ως η αποθέωση της νυχτερινής (υπο)κουλτούρας. Προσπαθήσαμε να κοιτάξουμε πέρα από αυτές τις διαδεδομένες αντιλήψεις, θέσαμε ερωτήματα και ανιχνεύσαμε μικρές εστίες και ανθρώπους που επιμένουν να επενδύουν συναισθηματικά και υλικά σε αυτή την ακριβή και πονεμένη στη χώρα μας υπόθεση που λέγεται πολιτισμός.
Ο ιερός ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, στην πλατεία της Γλυφάδας, ανεγέρθηκε το 1940. Στη μία του πλευρά έσκαγε το κύμα, στην άλλη, σε βάθος πεδίου, δέσποζε ο μεγαλοπρεπής Υμηττός. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, σε μία από τις ταινίες της σειράς «Φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο», ο Αλέκος Αλεξανδράκης παίζει κιθάρα έχοντας ως φόντο μιαν απέραντη αλάνα γύρω από την επιβλητική εκκλησία. Ηταν η εποχή που η Γλυφάδα ήταν τόπος εξοχής. Πολλά από τα πεζά της «Οκτάνας» ο Ανδρέας Εμπειρίκος τα έγραψε εκεί, το 1960.
Αργότερα, με το νυχτερινό κέντρο «Αστέρια» να γράφει τη δική του ιστορία (συχνά παρουσία του ζεύγους Ωνάση - Κάλλας) και τη Λέσχη του Γκολφ να τιμάται δεόντως από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (σήμερα φέρει το όνομά του), η Γλυφάδα πλημμύρισε με τα θρυλικά «αμέρικαν μπαρ», συνέπεια της αμερικανικής Βάσης στο Ελληνικό, τα οποία έφυγαν στα μέσα των ’80s, την εποχή που η Γλυφάδα είχε αρχίσει να «παίρνει τα πάνω της».
Ευμάρεια και lifestyle
Σήμερα, ο Αγιος Κωνσταντίνος στέκει αγέρωχος, όχι όμως και η αλάνα γύρω του, καθώς η εμβληματική εκκλησία έχει περικυκλωθεί από αυτοκίνητα, μαγαζιά, πολυκαταστήματα, ταβέρνες και ταχυφαγεία. Ηδη από τα 1984 και μετά, η Γλυφάδα είχε ξεκινήσει την ταχύτατη πορεία της προς μια ανάπτυξη με δύο πρόσωπα: το χρήμα, νόμιμο και παράνομο, έφερε ευμάρεια, αλλά και τις αναπόφευκτες τερατογενέσεις. Επαγγελματίες που ευνοήθηκαν από την εισροή χρήματος στη χώρα μετά το 1980 μετακόμισαν μαζικά στην περιοχή, γι’ αυτό και η Γλυφάδα μοιάζει με μικρογραφία της μεταστροφής της ελληνικής κοινωνίας από την ανέχεια σε έναν ταχύ πλουτισμό και σε έναν πιο αγοραίο, μαζικοποιημένο τρόπο ζωής, στο lifestyle, στην αφασία της νυχτερινής διασκέδασης. Σήμερα η Γλυφάδα είναι στιγματισμένη στις συνειδήσεις πολλών ως ένας τουρκομπαρόκ παράδεισος νεόπλουτων, μια glamorous επαρχία της «μπιφτεκούπολης». Και βέβαια, αυτή η εξαιρετικά προνομιούχος, πραγματικά όμορφη, παραθαλάσσια περιοχή λογίζεται ως ένας άνυδρος πολιτιστικά τόπος.
Ωστόσο, υπήρξαν –και υπάρχουν– μικρές οάσεις πολιτισμού. Το 1986, στην οδό Κύπρου, άνοιξε το πρώτο ατόφιο βιβλιοπωλείο, χωρίς χαρτικά και σχολικά, το «Βιβλιόραμα». Ηταν το τολμηρό εγχείρημα γνήσιων βιβλιόφιλων. Αντεξε ενάμιση χρόνο. Από το 1988 έως το 1992, στην πλατεία Νυμφών, το δισκάδικο «Gong» ήταν μια ειδική, σχεδόν εναλλακτική, περίπτωση, καθώς προσείλκυε όλους τους λοξούς μουσικόφιλους της περιοχής και όχι μόνον. Ούτε κι αυτό φτούρησε, αλλά στο μεταξύ δημιούργησε μια ζεστή, μικρή κοινότητα γύρω του.
Η Γλυφάδα ήταν επίσης η έδρα της Πινακοθήκης Πιερίδη (όπου δίνονταν και συναυλίες οι οποίες αναμεταδίδονταν τηλεοπτικά), όπως και της γκαλερί «Εκφραση». Σύμφωνα με τη Νίτσα Αλαμάνου, η οποία εργάστηκε στην γκαλερί από το 2000 έως το 2006, οπότε έκλεισε, «η “Εκφραση” άνοιξε στα 1986, σε μια εποχή που κατέβηκε πολύς κόσμος στη Γλυφάδα, κόσμος με λεφτά αλλά, θα έλεγα, χωρίς ιδιαίτερη παιδεία. Υπήρξαν και κάποιοι σοβαροί συλλέκτες, φυσικά, αλλά ήταν η εξαίρεση. Οταν η γκαλερί άνοιξε κατάστημα και στη Βαλαωρίτου, στην Αθήνα, η Γλυφάδα, η οποία έπειτα από είκοσι χρόνια είχε κάνει τον κύκλο της, κρίθηκε περιττή».
Μουσικές συναντήσεις
Τι γίνεται σήμερα; Τους τελευταίους μήνες, το παράρτημα Γλυφάδας του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας» διοργανώνει κάθε μήνα μουσικές συναντήσεις με επιτυχία, οι οποίες φιλοδοξούν να δημιουργήσουν ένα θεσμό. «Ξεκινήσαμε στις 29 Οκτωβρίου, μετά και την ανακαίνιση που έγινε στο Ωδείο», μας είπε η καλλιτεχνική διευθύντρια και καταξιωμένη πιανίστρια Εφη Αγραφιώτη. «Θεωρώ ότι ένα ωδείο δεν μπορεί να αρκείται στη μουσική εκπαίδευση, πρέπει να παίζει μουσική. Πέρα όμως από τα παιδιά του ωδείου, ο κόσμος από την περιοχή ανταποκρίθηκε. Εχει τύχει να μου αφήνουν σημειώματα με ευχαριστίες. Ολοι λένε πόσο αστοιχείωτοι είναι οι Γλυφαδιώτες, υπάρχει όμως κόσμος στη Γλυφάδα που διψάει για τέτοια πράγματα».
Σχεδόν έκπληκτη η Εφη Αγραφιώτη μας λέει ότι στη δεύτερη συναυλία της σεζόν, η Σέρβα πιανίστρια Ανίτα Σάβιτς γέμισε την αίθουσα («ήταν κάτι ανέλπιστο και απρόσμενο»), κάτι που επαναλήφθηκε σε άλλες βραδιές, που περιλάμβαναν διάλογο με το κοινό. «Αν συνεχίσουμε έτσι, θα προκύψει πρόβλημα χώρου. Αλλά καθαρή εικόνα θα έχουμε μετά από έναν αριθμό εκδηλώσεων».
Υπάρχει και κάτι άλλο στη Γλυφάδα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην ορεινή περιοχή της Αιξωνής, στους πρόποδες του Υμηττού, συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα: το πέτρινο θέατρο της Αιξωνής, έργο της Νέλλας Γκόλαντα, γλύπτριας τόπου. «Ο στόχος ήταν να είναι ένας χώρος πρωτοποριακός, με έργα πειραματικά, η τέχνη να γίνεται τρόπος ζωής, ανυποψίαστα, διακριτικά και όχι από καθέδρας», μας λέει. «Σχεδιάστηκε για να φιλοξενεί εκατόν πενήντα άτομα, όχι τρεις χιλιάδες, με μεγάφωνα κ. λπ., όπως έγινε μετά. Δεν το σηκώνει η γειτονιά. Στα εγκαίνια, τον Σεπτέμβριο του 1992, ξεκινήσαμε με έργα Ιάνη Ξενάκη, ήταν και ο συνθέτης παρών και είχε εντυπωσιαστεί. Ο Τερζόπουλος έπαιξε εδώ τους “Πέρσες” του χωρίς καθόλου σκηνικά και με ελάχιστο φωτισμό».
Καλά νέα
Η Ν. Γκόλαντα επιμένει ότι ο χώρος σχεδιάστηκε και ως πάρκο ανοιχτό στους κατοίκους, διαθέσιμος και τον χειμώνα, να είναι χώρος περιπάτου και τις Κυριακές το πρωί να δίνονται συναυλίες από μικρά σχήματα. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του συλλόγου «Οι Φίλοι της Αιξωνής», στην πορεία, ο χώρος ξέφυγε από την αρχική σχεδιαστική του στόχευση και δοκίμασε τις αντοχές του με εκδηλώσεις μαζικές. Κάποια στιγμή, απλώς εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Τα καλά νέα είναι ότι ο Δήμος Γλυφάδας έχει εγκρίνει ένα κονδύλι για τη φροντίδα του θεάτρου, ώστε να ανοίξει και να γίνει και πάλι ενεργός.
Το όνομα της Νέλλας Γκόλαντα συνδέεται με τη Γλυφάδα με έναν ακόμη θετικό τρόπο: στο πλαίσιο των ετήσιων βραβείων αρχιτεκτονικής «Δομές», απέσπασε, μαζί με τις Ασπασία Κουζούπη και Κωνσταντίνα Καραλή, το Β΄ Βραβείο Καλύτερου Πραγματοποιημένου Εργου για τη διαμόρφωση της κεντρικής πλατείας «Βάσω Κατράκη». Είναι η πλατεία που βλέπει στον Αγιο Κωνσταντίνο. Πολύ κοντά, το ιστορικό «Τουριστικό Περίπτερο - Ρεστοράν» του Ζέρβα (με το ίδιο ωραίο λογότυπο εδώ και δεκαετίες), η υπέροχη παραλιακή οδός Διαδόχου Παύλου, με τη μαρίνα της Γλυφάδας, το Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιας Χελώνας και το Τραμ, το οποίο μετέβαλε δραστικά το γλυφαδιώτικο τοπίο, οι δύο του στάσεις, «Παραλία Γλυφάδας» και «Παλαιό Δημαρχείο». Μια και ο λόγος γι’ αυτό το ιστορικό κτίσμα, το παλαιό δημαρχείο, σήμερα στέκει μισογκρεμισμένο, ενώ θα μπορούσε να γίνει χώρος εκδηλώσεων ή μουσείο. Η Γλυφάδα είναι θορυβώδης, όμως έχει, εκτός από τη θάλασσα, τις μνήμες της.
Kathimerini.gr
YΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Προσωπικά δεν κάνω κανένα σχόλιο αντίθετο διότι πολλά απο αυτά που γράφονται τα μετέδιδα απο τον ΓΛΥΦΑΔΑ FM στο παρελθόν με ενόχληση κάποιων ''συμπολιτών'' μας, και είχα καταθέσει πρόταση πρίν αρκετά χρόνια ώστε το παλαιό δημαρχείο να γίνει κέντρο πολιτισμού και παράλληλα να υπάρχει η υποδομή επαγγελματικής κάλυψης δραστηριοτήτων σε επίπεδο Δήμου Γλυφάδας, και προβολή όλων των εκδηλώσεων πολιτισμού, αθλητισμού κ.α. απο τοπικό Μ.Μ.Ε.
Σύντομα θα κάνουμε για άλλη μια φορά διαπιστώσεις σε μια πόλη ''τηλεορασόπληκτων'', (διότι ο γράφων δεν παρακολουθεί καθόλου τηλεόραση) και γνώριζε τι έπρεπε να πράξει μια διοίκηση του δήμου ωστε να υπάρχει ενα πλαίσιο υποτυπώδους τοπικού πολιτισμού, αναβάθμισης υποδομών, και δράση πολιτιστικών εκδηλώσεων μέσω προτίστως κοινής ενημέρωσης με τοπικό Μ.Μ.Ε, (μαζικό μέσο επικοινωνίας) και εν συνεχεία μέτρων κοινής δράσης φορέων, του δήμου, συμπολιτών μας, επιχειρηματιών κ.α. και με προσκλήσεις ολόκληρο το έτος καλλιτεχνών που θα παρουσιάζουν σειρά μουσικών και θεατρικών παραστάσεων.
ΓΛΥΦΑΔΑ WEB,
Γιάννης Κουρδομένος
glyfadaweb@gmail.com
* Το υστερόγραφο όπως και η ανάρτηση έγιναν το 2010 πρίν απο τις δημοτικές εκλογές. Σήμερα λίγο πρίν το 2013 είναι γνωστό τι ισχύει στη τοπική μας κοινωνία.
Πειραιάς και Γλυφάδα, τα δύο άκρα του θαλάσσιου μετώπου της πρωτεύουσας, σημαδεύτηκαν από την κατάρα των προαστίων.
«Αν θέλουμε να δούμε καλό θέατρο ή να ακούσουμε μια ενδιαφέρουσα συναυλία, πρέπει να πάμε στο κέντρο. Ακόμα και με τα σινεμά έχουμε πρόβλημα: πολλές παλαιές αίθουσες έχουν κλείσει και τα νέα μουλτιπλέξ προβάλλουν μονάχα τα μπλοκμπάστερ». Η κατάρα των προαστίων, για όσους αισθάνονται την ανάγκη να ακούσουν κάτι που δεν έχει σχέση με τις καθιερωμένες τηλεοπτικές πενιές ή με εξοντωτικά ντεσιμπέλ, ή να παρακολουθήσει μια παράσταση μακριά από το ρεπερτόριο του «Δελφινάριου» ή, τέλος, να δούνε μια ταινία που δεν υπακούει στις γνωστές χολιγουντιανές συνταγές. Γίναμε αποδέκτες αυτού του παραπόνου από κατοίκους δύο περιοχών της Αττικής που, πέρα από το ότι τις βρέχει ο Σαρωνικός, δεν έχουν σχέση μεταξύ τους: τον Πειραιά και τη Γλυφάδα.
Ο Πειραιάς, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, με απόηχους μικρασιατικούς, ρεμπέτικη και ρέμπελη κληρονομιά, έναν «θρυλικό» ποδοσφαιρικό σύλλογο, ταινίες και λαϊκά άσματα αφιερωμένα σε αυτόν και, βέβαια, άφθονη ναυτοσύνη.
Η Γλυφάδα, η πλέον εμβληματική περιοχή των νοτίων προαστίων, μαζί με τις «γειτόνισσές» της, Βούλα και Βουλιαγμένη, προνομιούχος και καταναλωτική, νεανική και νυχτερινή. Από τα «Αστέρια» των '60s, τα «αμέρικαν μπαρ» των '70s και την έκρηξη του lifestyle στα '80s, η Γλυφάδα είναι για πολλούς ταυτισμένη με την αγοραία τηλεοπτική αισθητική και τον θόρυβο των μαγαζιών της νύχτας.
Ο Πειραιάς και η Γλυφάδα μοιάζουν με δύο αντίθετα άκρα, που όμως συνδέονται με την περίφημη παραλιακή ζώνη, αυτή που διατρέχει το τραμ και η οποία έχει καθιερωθεί ως η αποθέωση της νυχτερινής (υπο)κουλτούρας. Προσπαθήσαμε να κοιτάξουμε πέρα από αυτές τις διαδεδομένες αντιλήψεις, θέσαμε ερωτήματα και ανιχνεύσαμε μικρές εστίες και ανθρώπους που επιμένουν να επενδύουν συναισθηματικά και υλικά σε αυτή την ακριβή και πονεμένη στη χώρα μας υπόθεση που λέγεται πολιτισμός.
Ο ιερός ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, στην πλατεία της Γλυφάδας, ανεγέρθηκε το 1940. Στη μία του πλευρά έσκαγε το κύμα, στην άλλη, σε βάθος πεδίου, δέσποζε ο μεγαλοπρεπής Υμηττός. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, σε μία από τις ταινίες της σειράς «Φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο», ο Αλέκος Αλεξανδράκης παίζει κιθάρα έχοντας ως φόντο μιαν απέραντη αλάνα γύρω από την επιβλητική εκκλησία. Ηταν η εποχή που η Γλυφάδα ήταν τόπος εξοχής. Πολλά από τα πεζά της «Οκτάνας» ο Ανδρέας Εμπειρίκος τα έγραψε εκεί, το 1960.
Αργότερα, με το νυχτερινό κέντρο «Αστέρια» να γράφει τη δική του ιστορία (συχνά παρουσία του ζεύγους Ωνάση - Κάλλας) και τη Λέσχη του Γκολφ να τιμάται δεόντως από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (σήμερα φέρει το όνομά του), η Γλυφάδα πλημμύρισε με τα θρυλικά «αμέρικαν μπαρ», συνέπεια της αμερικανικής Βάσης στο Ελληνικό, τα οποία έφυγαν στα μέσα των ’80s, την εποχή που η Γλυφάδα είχε αρχίσει να «παίρνει τα πάνω της».
Ευμάρεια και lifestyle
Σήμερα, ο Αγιος Κωνσταντίνος στέκει αγέρωχος, όχι όμως και η αλάνα γύρω του, καθώς η εμβληματική εκκλησία έχει περικυκλωθεί από αυτοκίνητα, μαγαζιά, πολυκαταστήματα, ταβέρνες και ταχυφαγεία. Ηδη από τα 1984 και μετά, η Γλυφάδα είχε ξεκινήσει την ταχύτατη πορεία της προς μια ανάπτυξη με δύο πρόσωπα: το χρήμα, νόμιμο και παράνομο, έφερε ευμάρεια, αλλά και τις αναπόφευκτες τερατογενέσεις. Επαγγελματίες που ευνοήθηκαν από την εισροή χρήματος στη χώρα μετά το 1980 μετακόμισαν μαζικά στην περιοχή, γι’ αυτό και η Γλυφάδα μοιάζει με μικρογραφία της μεταστροφής της ελληνικής κοινωνίας από την ανέχεια σε έναν ταχύ πλουτισμό και σε έναν πιο αγοραίο, μαζικοποιημένο τρόπο ζωής, στο lifestyle, στην αφασία της νυχτερινής διασκέδασης. Σήμερα η Γλυφάδα είναι στιγματισμένη στις συνειδήσεις πολλών ως ένας τουρκομπαρόκ παράδεισος νεόπλουτων, μια glamorous επαρχία της «μπιφτεκούπολης». Και βέβαια, αυτή η εξαιρετικά προνομιούχος, πραγματικά όμορφη, παραθαλάσσια περιοχή λογίζεται ως ένας άνυδρος πολιτιστικά τόπος.
Ωστόσο, υπήρξαν –και υπάρχουν– μικρές οάσεις πολιτισμού. Το 1986, στην οδό Κύπρου, άνοιξε το πρώτο ατόφιο βιβλιοπωλείο, χωρίς χαρτικά και σχολικά, το «Βιβλιόραμα». Ηταν το τολμηρό εγχείρημα γνήσιων βιβλιόφιλων. Αντεξε ενάμιση χρόνο. Από το 1988 έως το 1992, στην πλατεία Νυμφών, το δισκάδικο «Gong» ήταν μια ειδική, σχεδόν εναλλακτική, περίπτωση, καθώς προσείλκυε όλους τους λοξούς μουσικόφιλους της περιοχής και όχι μόνον. Ούτε κι αυτό φτούρησε, αλλά στο μεταξύ δημιούργησε μια ζεστή, μικρή κοινότητα γύρω του.
Η Γλυφάδα ήταν επίσης η έδρα της Πινακοθήκης Πιερίδη (όπου δίνονταν και συναυλίες οι οποίες αναμεταδίδονταν τηλεοπτικά), όπως και της γκαλερί «Εκφραση». Σύμφωνα με τη Νίτσα Αλαμάνου, η οποία εργάστηκε στην γκαλερί από το 2000 έως το 2006, οπότε έκλεισε, «η “Εκφραση” άνοιξε στα 1986, σε μια εποχή που κατέβηκε πολύς κόσμος στη Γλυφάδα, κόσμος με λεφτά αλλά, θα έλεγα, χωρίς ιδιαίτερη παιδεία. Υπήρξαν και κάποιοι σοβαροί συλλέκτες, φυσικά, αλλά ήταν η εξαίρεση. Οταν η γκαλερί άνοιξε κατάστημα και στη Βαλαωρίτου, στην Αθήνα, η Γλυφάδα, η οποία έπειτα από είκοσι χρόνια είχε κάνει τον κύκλο της, κρίθηκε περιττή».
Μουσικές συναντήσεις
Τι γίνεται σήμερα; Τους τελευταίους μήνες, το παράρτημα Γλυφάδας του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας» διοργανώνει κάθε μήνα μουσικές συναντήσεις με επιτυχία, οι οποίες φιλοδοξούν να δημιουργήσουν ένα θεσμό. «Ξεκινήσαμε στις 29 Οκτωβρίου, μετά και την ανακαίνιση που έγινε στο Ωδείο», μας είπε η καλλιτεχνική διευθύντρια και καταξιωμένη πιανίστρια Εφη Αγραφιώτη. «Θεωρώ ότι ένα ωδείο δεν μπορεί να αρκείται στη μουσική εκπαίδευση, πρέπει να παίζει μουσική. Πέρα όμως από τα παιδιά του ωδείου, ο κόσμος από την περιοχή ανταποκρίθηκε. Εχει τύχει να μου αφήνουν σημειώματα με ευχαριστίες. Ολοι λένε πόσο αστοιχείωτοι είναι οι Γλυφαδιώτες, υπάρχει όμως κόσμος στη Γλυφάδα που διψάει για τέτοια πράγματα».
Σχεδόν έκπληκτη η Εφη Αγραφιώτη μας λέει ότι στη δεύτερη συναυλία της σεζόν, η Σέρβα πιανίστρια Ανίτα Σάβιτς γέμισε την αίθουσα («ήταν κάτι ανέλπιστο και απρόσμενο»), κάτι που επαναλήφθηκε σε άλλες βραδιές, που περιλάμβαναν διάλογο με το κοινό. «Αν συνεχίσουμε έτσι, θα προκύψει πρόβλημα χώρου. Αλλά καθαρή εικόνα θα έχουμε μετά από έναν αριθμό εκδηλώσεων».
Υπάρχει και κάτι άλλο στη Γλυφάδα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην ορεινή περιοχή της Αιξωνής, στους πρόποδες του Υμηττού, συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα: το πέτρινο θέατρο της Αιξωνής, έργο της Νέλλας Γκόλαντα, γλύπτριας τόπου. «Ο στόχος ήταν να είναι ένας χώρος πρωτοποριακός, με έργα πειραματικά, η τέχνη να γίνεται τρόπος ζωής, ανυποψίαστα, διακριτικά και όχι από καθέδρας», μας λέει. «Σχεδιάστηκε για να φιλοξενεί εκατόν πενήντα άτομα, όχι τρεις χιλιάδες, με μεγάφωνα κ. λπ., όπως έγινε μετά. Δεν το σηκώνει η γειτονιά. Στα εγκαίνια, τον Σεπτέμβριο του 1992, ξεκινήσαμε με έργα Ιάνη Ξενάκη, ήταν και ο συνθέτης παρών και είχε εντυπωσιαστεί. Ο Τερζόπουλος έπαιξε εδώ τους “Πέρσες” του χωρίς καθόλου σκηνικά και με ελάχιστο φωτισμό».
Καλά νέα
Η Ν. Γκόλαντα επιμένει ότι ο χώρος σχεδιάστηκε και ως πάρκο ανοιχτό στους κατοίκους, διαθέσιμος και τον χειμώνα, να είναι χώρος περιπάτου και τις Κυριακές το πρωί να δίνονται συναυλίες από μικρά σχήματα. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες του συλλόγου «Οι Φίλοι της Αιξωνής», στην πορεία, ο χώρος ξέφυγε από την αρχική σχεδιαστική του στόχευση και δοκίμασε τις αντοχές του με εκδηλώσεις μαζικές. Κάποια στιγμή, απλώς εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Τα καλά νέα είναι ότι ο Δήμος Γλυφάδας έχει εγκρίνει ένα κονδύλι για τη φροντίδα του θεάτρου, ώστε να ανοίξει και να γίνει και πάλι ενεργός.
Το όνομα της Νέλλας Γκόλαντα συνδέεται με τη Γλυφάδα με έναν ακόμη θετικό τρόπο: στο πλαίσιο των ετήσιων βραβείων αρχιτεκτονικής «Δομές», απέσπασε, μαζί με τις Ασπασία Κουζούπη και Κωνσταντίνα Καραλή, το Β΄ Βραβείο Καλύτερου Πραγματοποιημένου Εργου για τη διαμόρφωση της κεντρικής πλατείας «Βάσω Κατράκη». Είναι η πλατεία που βλέπει στον Αγιο Κωνσταντίνο. Πολύ κοντά, το ιστορικό «Τουριστικό Περίπτερο - Ρεστοράν» του Ζέρβα (με το ίδιο ωραίο λογότυπο εδώ και δεκαετίες), η υπέροχη παραλιακή οδός Διαδόχου Παύλου, με τη μαρίνα της Γλυφάδας, το Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιας Χελώνας και το Τραμ, το οποίο μετέβαλε δραστικά το γλυφαδιώτικο τοπίο, οι δύο του στάσεις, «Παραλία Γλυφάδας» και «Παλαιό Δημαρχείο». Μια και ο λόγος γι’ αυτό το ιστορικό κτίσμα, το παλαιό δημαρχείο, σήμερα στέκει μισογκρεμισμένο, ενώ θα μπορούσε να γίνει χώρος εκδηλώσεων ή μουσείο. Η Γλυφάδα είναι θορυβώδης, όμως έχει, εκτός από τη θάλασσα, τις μνήμες της.
Kathimerini.gr
YΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Προσωπικά δεν κάνω κανένα σχόλιο αντίθετο διότι πολλά απο αυτά που γράφονται τα μετέδιδα απο τον ΓΛΥΦΑΔΑ FM στο παρελθόν με ενόχληση κάποιων ''συμπολιτών'' μας, και είχα καταθέσει πρόταση πρίν αρκετά χρόνια ώστε το παλαιό δημαρχείο να γίνει κέντρο πολιτισμού και παράλληλα να υπάρχει η υποδομή επαγγελματικής κάλυψης δραστηριοτήτων σε επίπεδο Δήμου Γλυφάδας, και προβολή όλων των εκδηλώσεων πολιτισμού, αθλητισμού κ.α. απο τοπικό Μ.Μ.Ε.
Σύντομα θα κάνουμε για άλλη μια φορά διαπιστώσεις σε μια πόλη ''τηλεορασόπληκτων'', (διότι ο γράφων δεν παρακολουθεί καθόλου τηλεόραση) και γνώριζε τι έπρεπε να πράξει μια διοίκηση του δήμου ωστε να υπάρχει ενα πλαίσιο υποτυπώδους τοπικού πολιτισμού, αναβάθμισης υποδομών, και δράση πολιτιστικών εκδηλώσεων μέσω προτίστως κοινής ενημέρωσης με τοπικό Μ.Μ.Ε, (μαζικό μέσο επικοινωνίας) και εν συνεχεία μέτρων κοινής δράσης φορέων, του δήμου, συμπολιτών μας, επιχειρηματιών κ.α. και με προσκλήσεις ολόκληρο το έτος καλλιτεχνών που θα παρουσιάζουν σειρά μουσικών και θεατρικών παραστάσεων.
ΓΛΥΦΑΔΑ WEB,
Γιάννης Κουρδομένος
glyfadaweb@gmail.com
* Το υστερόγραφο όπως και η ανάρτηση έγιναν το 2010 πρίν απο τις δημοτικές εκλογές. Σήμερα λίγο πρίν το 2013 είναι γνωστό τι ισχύει στη τοπική μας κοινωνία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου