«Eίν’ ελεύθερος ο Tύπος, φθάνει μόνον να μη βλάψεις / της Αρχής τους υπαλλήλους, / τους κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους. / Eίν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις...και να μη μιλάς δημόσια ώστε να εκλέγονται προδότες»
Διασκευασμένο και συντομευμένο άρθρο του Παντελή Mπουκαλα
1. Η αξιωματική πρόταση «H Δημοσίευσις είναι ψυχή της Δικαιοσύνης» είναι ένας λόγος του Iωάννη-Ιάκωβου Mάγερ, του Ελβετού φιλέλληνα που εγκαινίασε τη νεοελληνική δημοσιογραφία, εκδίδοντας τα «Ελληνικά Χρονικά» στο Μεσολόγγι, από τον Ιανουάριο του 1824 έως τον Φεβρουάριο του 1826. H ρήση του κοσμεί την αίθουσα συνελεύσεων της EΣHEA, αλλά οι δημοσιογράφοι δεν παρανοιαζόμαστε για συνελεύσεις και λοιπά παλιομοδίτικα πράγματα, κι ίσως να μην έχει υποπέσει στην αντίληψή μας η παρουσία της, όσο κι αν βρίσκεται στην καταλληλότερη θέση για να έλκει ακόμη και το αμήχανο ή βαριεστημένοβλέμμα, δηλαδή ακριβώς πίσω από το βήμα που προορίζεται για τους ομιλητές.
1. Η αξιωματική πρόταση «H Δημοσίευσις είναι ψυχή της Δικαιοσύνης» είναι ένας λόγος του Iωάννη-Ιάκωβου Mάγερ, του Ελβετού φιλέλληνα που εγκαινίασε τη νεοελληνική δημοσιογραφία, εκδίδοντας τα «Ελληνικά Χρονικά» στο Μεσολόγγι, από τον Ιανουάριο του 1824 έως τον Φεβρουάριο του 1826. H ρήση του κοσμεί την αίθουσα συνελεύσεων της EΣHEA, αλλά οι δημοσιογράφοι δεν παρανοιαζόμαστε για συνελεύσεις και λοιπά παλιομοδίτικα πράγματα, κι ίσως να μην έχει υποπέσει στην αντίληψή μας η παρουσία της, όσο κι αν βρίσκεται στην καταλληλότερη θέση για να έλκει ακόμη και το αμήχανο ή βαριεστημένοβλέμμα, δηλαδή ακριβώς πίσω από το βήμα που προορίζεται για τους ομιλητές.
2. Είναι όμως βέβαιο ότι ο Mάγερ θα επαναλάμβανε και σήμερα την εξίσωσή του, επιμένοντας πως η Δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης; Ή μήπως, περισσότερο συγκρατημένος πια, θα διαπίστωνε ότι η «περισσότερη Δημοσίευση» δεν σημαίνει οπωσδήποτε και «περισσότερη Δικαιοσύνη», και ότι, ακόμη χειρότερα, συχνότατα η δημοσίευση εκτρέπεται σε διαπόμπευση, σε διαβολή, σε διασυρμό;
3. Βομβαρδισμένη από «συγκλονιστικά γεγονότα» και από εξίσου «συγκλονιστικές αποκαλύψεις», η μνήμη, η ατομική και η συλλογική, αδυνατεί να δει τον κόσμο ως ενιαίο και εννοηματωμένο και όχι κερματισμένο σε άπειρα κομμάτια που καμία λογική και κανένας ειρμός δεν τα συνδέει. Ακόμη κι έτσι δεν θα δυσκολευτεί κανείς να θυμηθεί πόσοι άνθρωποι τσαλαπατήθηκαν από την τηλεοπτική βαρβαρότητα, εν ονόματι μάλιστα της «αλήθειας», και πόσοι αλέστηκαν, εν ονόματι φυσικά της «ελευθεροτυπίας». Δεν θα δυσκολευτεί επίσης να αντιληφθεί ότι στους φανατικότερους υπερασπιστές μιας προσχηματικής ελευθεροτυπίας περιλαμβάνονται και όσοι τη διαβάλλουν με τον συστηματικό αμοραλισμό τους, όσοι χλευάζουν οποιονδήποτε κώδικα δεοντολογίας ή νόμο προστατεύει την προσωπικότητα των «ανωνύμων».
4. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος είναι ο πατέρας της διάσημης φράσης «στην Ελλάδα δεν χρειάζονται άλλοι νέοι νόμοι· χρειάζεται απλώς ένας νόμος που να επιβάλει επιτέλους την εφαρμογή των νόμων που ήδη υπάρχουν». Το σημαντικό είναι ότι αυτή η πικρόχολη διάγνωση έχει ηλικία πολλών δεκαετιών, κι ωστόσο παραμένει ταυτισμένη με την αλήθεια. Kαι για την οδηγική συμπεριφορά υπάρχουν νόμοι και διατάξεις, και για το «πόθεν έσχες» βουλευτών και λοιπών επαγγελματικών κλάδων, και για την προστασία των ακτών ή των δασών από την καταπάτηση, και για τις τιμές των οπωροκηπευτικών, και για την αποφυγή της ρύπανσης «κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα», και για τους ορόφους που δικαιούται να χτίσει κανείς. Και λοιπόν; Τα παραθυράκια των νόμων είναι πιο παλιά και πιο δημοφιλή κι από τα παράθυρα της τηλεόρασης.
5. Μα βέβαια, και για την τηλεόραση υπάρχουν νόμοι και διατάξεις, για τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης εν γένει. Υπάρχει το Σύνταγμα, υπάρχει ο ποινικός κώδικας, υπάρχουν οι κώδικες. «Και λοιπόν;» θα επαναλάμβανε το (αυτο)σαρκαστικό ερώτημα ο κακεντρεχής. Ποια από τις εμπλεκόμενες εξουσίες –από την πρώτη ώς την τέταρτη– συνυπολογίζει τις θεσμοθετημένες δεσμεύσεις κατά την άσκησή της; Το κράτος επί παραδείγματι, στην ευθύνη του οποίου υπάγεται το συλλογικό αγαθό των συχνοτήτων, παρέστη δώδεκα χρόνια πριν στα εγκαίνια των πρώτων τηλεοπτικών σταθμών, και σφαγίασε, δίκην πετεινού, την ευθύνη του ακριβώς, ώστε να συμβάλει στη στερέωση των νέων «ιδρυμάτων», που από «ναοί της πολυφωνίας», όπως σεμνά είχαν αυτοπαρουσιαστεί, μετατράπηκαν ταχύτατα σε μικρές αυτοκρατορίες, υπέρτερες των γραφτών και άγραφων νόμων. Τόσα χρόνια έπειτα, οι σταθμοί συνεχίζουν να προβάλλουν το πρόγραμμά τους χωρίς άδεια.
6. Μια χαριτωμένη πινελιά σε όλη αυτήν την παρωδία νομιμότητας, αποτελούν οι απανταχούσες που εξαπολύει το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβουλίου κάθε άνοιξη, οπότε, αποκωδικοποιώντας προφανώς το μήνυμα των χελιδονιών, ανακοινώνει ότι αποφάσισε να «επιβάλει την τάξη εδώ και τώρα». Πανικόβλητοι οι σταθμοί συμπληρώνουν τους φακέλους τους για να λάβουν την πολυπόθητη άδεια, τους καταθέτουν όλο αγωνία περί τα μέσα Iουλίου, ε, ώσπου να πρωτοκολληθούν, εισβάλλει ο αυτοκράτωρ Aύγουστος, και, ως γνωστόν, αν έχει σωθεί αλώβητη μία νομοτέλεια, είναι η νομοτέλεια της αυγουστιάτικης απραξίας. Kι από Αύγουστο σε Αύγουστο, η άνευ αδείας «ενημέρωση του λαού», καθώς και η συνοδός κερδοφορία, καλά κρατεί.
7. Αυτή λοιπόν η πολιτεία, που με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων επέτρεψε τη θεμελίωση και τη μακροημέρευση της παρανομίας, και η οποία δεν διαθέτει την παραμικρή έξωθεν καλή μαρτυρία, δηλώνει τώρα έτοιμη να πατάξει την παραδημοσιογραφία, την οποία εξέθρεψε ή και εκμεταλλεύτηκε, και να ρυθμίσει το ραδιοτηλεοπτικό χάος.
Συνταγμένοι με την πονηρία μιας ασάφειας που ευνοεί τη λογοκρισία και με το υπερκανονιστικό πάθος που διακρίνει κάθε εξουσία, οι κώδικες επιβεβαιώνουν ότι πίσω από την ομίχλη των αγαθών προθέσεων, το κρατικό περί ενημερώσεως δόγμα παραμένει όπως το είχε συνοψίσει με στιχουργημένο καγχασμό πολλές δεκαετίες πριν ο Aλέξανδρος Σούτσος:
«Eίν’ ελεύθερος ο Tύπος, φθάνει μόνον να μη βλάψεις / της Αρχής τους υπαλλήλους, / τους κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους. / Eίν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις....και να μη μιλάς δημόσια ώστε να εκλέγονται προδότες»
H Δημοσίευσις είναι ψυχή της Δικαιοσύνης - Γλυφάδα fm 1977 - 2004 επανειλημμένα διώξεις@κατασχέσεις ώστε να εκλέγονται προδότες, λαμόγια, αχαρακτήριστοι, να υπηρετούνται διαπλεκόμενα συμφέροντα, και να έχουν μια τοπική κοινωνία στον μεσαίωνα ώστε να διαβιώνουν
Συνταγμένοι με την πονηρία μιας ασάφειας που ευνοεί τη λογοκρισία και με το υπερκανονιστικό πάθος που διακρίνει κάθε εξουσία, οι κώδικες επιβεβαιώνουν ότι πίσω από την ομίχλη των αγαθών προθέσεων, το κρατικό περί ενημερώσεως δόγμα παραμένει όπως το είχε συνοψίσει με στιχουργημένο καγχασμό πολλές δεκαετίες πριν ο Aλέξανδρος Σούτσος:
«Eίν’ ελεύθερος ο Tύπος, φθάνει μόνον να μη βλάψεις / της Αρχής τους υπαλλήλους, / τους κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους. / Eίν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις....και να μη μιλάς δημόσια ώστε να εκλέγονται προδότες»
H Δημοσίευσις είναι ψυχή της Δικαιοσύνης - Γλυφάδα fm 1977 - 2004 επανειλημμένα διώξεις@κατασχέσεις ώστε να εκλέγονται προδότες, λαμόγια, αχαρακτήριστοι, να υπηρετούνται διαπλεκόμενα συμφέροντα, και να έχουν μια τοπική κοινωνία στον μεσαίωνα ώστε να διαβιώνουν
βλαχοδήμαρχοι αποδεδειγμένα παρανομούντες.
Η δημοσίευση είναι ψυχή της δικαιοσύνης, Δικαιοσύνη που δεν υφίσταται στη χώρα μας: Δες ποιός βρίσκεται προεδρεύων στο Ε.Σ.Ρ,
ποιοι τον έβαλαν, για ποιους λόγους, τι ισχύει, και ποιοι άθλιοι ομιλούν ακόμα και σήμερα για δημοκρατία. (Όσων αφορά τη τοπική κοινωνία της Γλυφάδας που εκλέγει άθλιους κυριολεκτικά παραπέμπω στην αρχική φωτογραφία)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου