Η διαφθορά των πολιτικών στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, είναι «Συνταγματικά κατοχυρωμένη» και δεν πρόκειται να εκλείψει αν δεν αλλάξει το Σύνταγμα.
Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, ενώ με το άρθρο 4 του Συντάγματος αυτής, καθιερώνεται η ισότητα όλων των Ελλήνων ενώπιον του Νόμου και με το άρθρο 26 αυτού καθιερώνεται η διάκριση των κρατικών λειτουργιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική.
Ποιοι θα αλλάξουν το Σύνταγμα;
Η άρχουσα ελίτ, φροντίζει να μην αλλάξουν οι βάσεις τους σάπιου πολιτικού συστήματος, δηλαδή οι συνταγματικοί θεσμοί που έχουν δημιουργήσει αυτό το πολιτικό έκτρωμα.
Γνωρίζουμε ότι συνήθως δημιουργεί νέα κόμματα με παλιά «άφθαρτα» πολιτικά πρόσωπα, καθώς και πολλά νέα σαλονάτα, για φερετζέ ανανέωσης.
Η προσπάθεια διαχρονικά είναι να μην αλλάξει με τίποτα το ολιγαρχικό Σύνταγμα (εκτός ίσως από κάποια περιορισμένη αναθεώρηση προς το συμφέρον της) γιατί προφανώς θέλει να βάλει από την αρχή στο χέρι και την νέα κατάσταση.
Γνωρίζετε πρόσφατα την εκχώρηση των ψηφιακών συχνοτήτων που η συγκυβέρνηση πέρασε ''σφήνα'' σε νομοσχέδιο για την υγεία.
Πολλοί αναρωτιούνται...
Πότε επιτέλους θα εξεγερθεί η ελληνική κοινωνία;
Τι συμβαίνει, γιατί τόση απάθεια;
Γιατί τόσος καναπές;
Ποια όμως είναι η αλήθεια;
Την απάντηση την δίνει η επιστήμη (κατ’ άλλους η τεχνική) της προπαγάνδας. Η προπαγάνδα λοιπόν μας λέει ότι κάθε κοινωνία χωρίζεται σε δύο αντίθετες ψυχολογικά ομάδες. Μια μικρή που αποτελεί την κυρίαρχη πολιτικοοικονομική ελίτ και τη συντριπτική πλειοψηφία που μένει σταθερά εκτός εξουσίας και αποκτά μια ψυχολογία «επαναστατικής μάζας». Αυτό συμβαίνει πάντα, σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή, ακόμα και σε εποχές ευημερίας, πολύ δε περισσότερο στην Ελλάδα σήμερα, όπου υπάρχει οξύτατη κρίση.
Γιατί λοιπόν δεν εξεγείρεται η ελληνική κοινωνία;
Από την ίδια την προπαγάνδα και πάλι μαθαίνουμε πως, για να γίνει κοινωνική εξέγερση, θα πρέπει να υπάρξει η κατάλληλη επαναστατική ομάδα η οποία θα τεθεί επικεφαλής. Μόνη της, χωρίς αυτή την ηγετική ομάδα, η μεγάλη λαϊκή μάζα, όσο επαναστατημένη και να είναι, παραμένει ασυντόνιστη, δεν εξεγείρεται, ούτε αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα.
Τον ρόλο της επαναστατικής ομάδας τον παίζουν συνήθως κόμματα της αντιπολίτευσης (π.χ. Αίγυπτος, Ουκρανία κ.λ.π.) ή εργατικά συνδικάτα (π.χ. το συνδικάτο «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία κ.λ.π.). Όμως από τη στιγμή που σε μας, όλα αυτά είναι πλήρως υποταγμένα στην άρχουσα ελίτ και απολύτως συστημικά, η κοινωνία έχει αδρανοποιηθεί.
Η αγωνία και η προσπάθειες του συστήματος, με όλα τα μέσα που διαθέτει, είναι να μην υπάρξει επαναστατική ομάδα. Αυτό όμως δεν θα κρατήσει για πολύ και όσο συνεχίζεται η κρίση, σύντομα η επαναστατική ομάδα θα κάνει την εμφάνισή της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου