Η συγκεκριμένη περίπτωση, του μαθητή στη Καλαμπάκα που φιμώθηκε, παραπέμπει ευθέως σε όσα λαμβάνουν χώρα και ισχύουν στα νότια προάστια και ειδικότερα στη Γλυφάδα. Αυταπόδεικτα οι συμπολίτες μας επιθυμούν ένα πλασματικό επίπεδο, για το θεαθήναι, που δεν έχει καμία σχέση με τη πραγματικότητα, αποκλειστικά για την δική τους ιδιοτελή μετεξέλιξη. Σαφέστατα η πολιτική έχει εκπέσει στο κατώτατο επίπεδο δεδομένου ότι όσοι πραγματικά αντιμετωπίζουν πρόβλημα ''φιμώνονται'' για την ωφέλεια όσων δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Δείτε τι ισχύει σε ανάλογες περιπτώσεις.
Η βράβευση των μαθητών του δήμου Καλαμπάκας που πέτυχαν την είσοδο τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή (02/01) από τη δημοτική αρχή, με ένα εκ των τιμώμενων προσώπων να βάζει "φωτιά" στην εκδήλωση.
Ο Φώτης Κατσιγιάννης παρέστη στην εκδήλωση, καθώς ήταν ένας από τους επιτυχόντες μαθητές, ωστόσο δεν παρέλαβε ποτό το βραβείο του, καθώς αποχώρησε, αφήνοντας σαφείς αιχμές για "φίμωση". Και αυτό διότι επρόκειτο να εκφωνήσει λόγο, που δεν ήταν "ευχάριστος" για τους διοργανωτές της εκδήλωσης.
Μία μέρα μετά την κίνησή του αυτή, ο Φώτης Κατσιγιάννης με επιστολή του στο kalabakacity.gr, γνωστοποιεί τον περιβόητο λόγο.
"Θα ήθελα αρχικά να αναφέρω πως η πράξη μου αυτή δεν έγινε αναίτια. Παραβρέθηκα κανονικά στην εκδήλωση θέλοντας να εκφωνήσω έναν λόγο καθώς θα έπαιρνα το βραβείο μου. Αυτό βέβαια δεν συνέβη. Βλέπετε δεν μου επέτρεψαν οι αρμόδιοι συντονιστές της εκδήλωσης μιας και θα χαλούσε την "όμορφη" ατμόσφαιρα.
Επίσης θα ήθελα να ζητήσω ένα συγνώμη στην κα Δριτσέλη, μιας και η κίνηση μου δεν είχε σκοπό να θίξει τον άνθρωπο που θα μου παρέδιδε το βραβείο μου.
Ο λόγος μου λοιπόν έχει ως εξής:
Αγαπητοί γονείς, παλαιές συμμαθήτριες και συμμαθητές και βεβαίως καθηγήτριες και καθηγητές μου,
Αρχικά εύχομαι σε όλες και όλους σας μία καλύτερη, από την περσινή, χρονιά. Συγχωρέστε με εάν η αναίδεια μου χαλάσει την αίγλη αυτής της εορτής, αλλά ως γνωστόν εμείς οι νέοι έχουμε ένα σοβαρό, για ορισμένους πάντα, ελάττωμα. Τον αυθορμητισμό!
Ερχόμενος λοιπόν σε αυτήν την υπέροχη εκδήλωση αναλογιζόμουν: "ποιος τελικά είναι περισσότερο ανόητος; Εμείς που δεχόμαστε το παρόν βραβείο ή οι κρατικοί φορείς που μας το απονέμουν;"
Ομολογώ πάντως πως οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Δήμο μας για τα υπέροχα τρία χρόνια έγκλειστου βίου που μας χάρισε μιας και η αυλή του λυκείου μας καταστράφηκε εν μία νυκτί. Δεν θα έλεγα όμως πως ξανακτίστηκε με την ίδια ταχύτητα. Αξίζει να θυμηθούμε, την καταπληκτική και μεγαλεπίβολη δήλωση του πρώην δημάρχου Καλαμπάκας, κ. Σακελλαρίου, πως θα τελείωνε το έργο έως τα Χριστούγεννα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, διανύουμε τα τέταρτα Χριστούγεννα από τότε, παρ'όλα αυτά η κατάσταση παραμένει η ίδια. Από τότε η δικαιολογίες "δίνουν και παίρνουν". Ποιος φταίει δεν θα το μάθουμε ποτέ και δεν είναι άλλωστε αρμοδιότητα μας.
Θερμή παράκληση κύριε Σινάνη, είθε να βάλει η εκλογή σας ένα τέλος σε αυτή την παρωδία που ζήσαμε και ζούμε.
Έπειτα ένας λόγος ακόμα για τον οποίο θεωρώ ανόητη αυτήν την βράβευση, είναι γιατί οι παροχές του κράτους μας κατά την διάρκεια των τριών αυτών ετών, και κυρίως του τελευταίου έτους ήταν απειροελάχιστες, χωρίς να θέλω να προσβάλλω τις καθηγήτριες και τους καθηγητές μου. Τα χρήματα που κατέθεσαν οι γονείς μου στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης αντιβαίνουν στον θεσμό της δωρεάν παιδείας που υποτίθεται πως ισχύει. Δίχως αυτήν την υποστήριξη θα έπρεπε και εγώ, όπως και δυστυχώς πολλά παιδιά στην Ελλάδα, να ακολουθήσω έναν διαφορετικό δρόμο στη ζωή μου, που για πολλούς από εμάς είναι αδιανόητος. Βλέπετε εκείνος ο δρόμος δεν έχει βραβεύσεις και χαρές, επομένος είναι απορριπταίος.
Τέλος, αντιτίθεμαι στην τιμοκρατία που επικρατεί. Καταντάει γελοίο το γεγονός ότι για χάρη των τιμών και των επαίνων θυσιάζουμε την αξιοπρέπεια μας. Δεν είναι όλα ένα χαμόγελο μπροστά στην κάμερα. Γιατί αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες μου, ορισμένοι από τους ανθρώπους που σας άπλωσαν τα χέρια για να σας συγχαρούν σήμερα, έχουν συμμετάσχει στο αναίσχηντο παιχνίδι της εξουσίας και έχουν παράξει κάθε άλλο, παρά λειτούργημα (όπως θα έπρεπε) σε αυτήν την πληγωμένη χώρα.
Μ' όλα ταύτα θα μου επιτρέψετε να μην αποδεχτώ αυτό το βραβείο. Αν παρ'όλα αυτά με αγαπάτε και μετά από αυτά μου τα λόγια, μπορείτε να το δώσετε στην μητέρα μου που βρίσκεται και αυτή σήμερα εδώ, μιας και αυτή αποχωρίστηκε τον σύζυγο της αποφασίζοντας πως για να γίνω εγώ αυτός που, καλώς ή κακός, είμαι έπρεπε να φύγει για τέσσερα ,μέχρι στιγμής, χρόνια στο εξωτερικό.
Αυτές , βλέπετε, είναι οι απαιτήσεις της "δωρεάν" παιδείας μας".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου