του Λευτέρη Τηλιγάδα
Σύμφωνα με τον ορισμό της δημοκρατίας που έδωσε ο Αμερικάνος διανοούμενος του 17ου αιώνα Μπετζαμίν Φράνκλιν (συμμετείχε στην συγγραφή της διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής) «Δημοκρατία είναι, όταν δύο λύκοι κι ένα προβατάκι αποφασίζουν αυτό που θα φάνε το μεσημέρι». Αυτός ο παραστατικός αφορισμός της αστικής δημοκρατίας αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο, την κανιβαλική δημοκρατία που διαμορφώνουν οι οικονομικές ολιγαρχίες στις πραγματικές συνθήκες μιας ταξικής κοινωνίας.
Το τι θα φαγωθεί όμως σ’ αυτή τη χώρα και από ποιον, έχει ήδη αποφασισθεί από τις 14 Αυγούστου του τρέχοντος έτους. Άρα διακύβευμα σ’ αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει.
Η μόνη πραγματική αναγκαιότητα που υπηρετεί η προκήρυξη τους είναι για να διαπιστωθούν απλά και μόνο οι συσχετισμοί ανάμεσα στα αστικά φιλοευρωπαϊκά κόμματα της χώρας, που στοχεύουν να μοιραστούν, σε επίπεδο κορυφής πάντα, τις θέσεις ευθύνης στο νέο υπουργικό σχήμα που θα προκύψει από αυτές.
Αυτά που λέγονται
Θα ήταν αφελές να πιστεύει κάποιος, λέγοντας τα παραπάνω, ότι «ανακαλύπτει τη Αμερική», την ώρα που με παρρησία το δηλώνουν δημόσια όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη, που ετοιμάζονται να διαχειριστούν τις τύχες μας αύριο, καθώς και το σύνολο των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης αυτής της χώρας.
Ας δούμε κάποιες απ’ αυτές τις δηλώσεις, καθώς και κάποιες βασικές γραμμές που χαρακτηρίζουν και καθοδηγούν την αρθογραφία των πιο σημαντικών εκδοτικών συγκροτημάτων σήμερα:
Γιάννης Δραγασάκης ΙΒΗΜΑ fm 9/9/2015: «Τώρα αυτή η κυβέρνηση, πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος για να πάμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας στη βάση προγραμμάτων. Θέλουμε κόμματα με προγραμματικές δεσμεύσεις, με αρχές, με κοινωνικές αναφορές. Θέλω να πω ότι το όραμα το δικό μου και νομίζω όλων μας στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κυβερνήσεις αυτοδυναμίας. Είναι κυβερνήσεις προγραμματικών συνεργασιών».
Βαγγέλης Μεϊμαράκης | Action24, 4/9/2015: «Μέσα σε λίγες μέρες η υπηρεσιακή κυβέρνηση έκανε όσα δεν είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ επί επτά μήνες […]. Είναι δυνατόν να λέμε “δεν συνεργαζόμαστε” και να μη λειτουργούμε προς όφελος των πολιτών;»
Φώφη Γεννηματά |ΕΡΤ 2/9/2015: «Χρειάζεται μια κυβέρνηση με την ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη, άρα μια συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων»
Βαγγέλης Βενιζέλος |EURO2DAY, 2/9/2015 «Μόνη λύση είναι μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης και άρα εθνικής ενότητας»
Σταύρος Θεοδωράκης | θέατρο «Αλκμήνη», 4/9/2015: «Θέλουμε μια Βουλή που θα βγάλει κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία […] Η δική μας πρόταση είναι μεγάλη συνεργασία, βασισμένη σε αρχές»
Κωστής Χατζηδάκης |REAL FM, 28/8/2015: «Ανεξάρτητα με το ποιο κόμμα θα είναι πρώτο, προσωπικά πιστεύω, αλλά και η ΝΔ. πιστεύει, ότι θα πρέπει να σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μια κυβέρνηση με όλες τις δυνάμεις που δηλώνουν ότι πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας»
«ΤΑ ΝΕΑ»: «Η χώρα χρειάζεται πανίσχυρη κυβέρνηση που θα εγγυηθεί την πολιτική σταθερότητα, ώστε να επέλθει συντομότερα το τέλος των μνημονίων» (5/9/2015).
«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»: «Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η κοινή γνώμη απαιτεί πλέον τις κυβερνήσεις συνεργασίας όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής. […] Οποιος πολιτικός ηγέτης δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται, εμμένει στο αίτημα της αυτοδυναμίας ή αποκλείει ντε φάκτο τη συνεργασία με άλλα κόμματα πηγαίνει σαφώς ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων» (5/9/2015).
ΡΕΑΛ NEWS»: «Υπάρχει ακόμα κανείς που δεν αντιλαμβάνεται ότι η βαριά αυτή πολιτική ατζέντα επιβάλλει τον σχηματισμό ισχυρής και σταθερής κυβέρνησης με ευρύτατη λαϊκή και κοινοβουλευτική στήριξη;» (Νίκος Χατζηνικολάου, 6/9/2015).
«ΤΟ ΒΗΜΑ»: «Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το πολιτικό σύστημα θα κληθεί να συγκροτήσει κυβέρνηση ικανή να διατηρήσει την Ελλάδα εντός ευρωπαϊκής τροχιάς» (Αντώνης Καρακούσης, 6/9/2015).
Αυτό που δεν λέγεται
Πίσω από αυτή την στόχευση όμως, υποκρύπτεται κάτι πολύ πιο σημαντικό. Υποκρύπτεται η βεβαιότητα όλων των υποτελών κομματικών σχηματισμών στο «διευθυντήριο των Βρυξελών», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο να καταργηθεί η δυναμική της πλειοψηφίας του λαού μας, έτσι όπως αυτή καταγράφηκε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, όχι μόνο να εδραιωθεί και εκλογικά η αλλοίωση της ερμηνείας του, αλλά ταυτόχρονα να ανακοπεί με θεσμικά κατοχυρωμένο τρόπο κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης ενός λαϊκού μετώπου που θα στοχεύει στην ταξική και λαϊκή ταυτοποίηση της υπεράσπισης και της αξίωσης του «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ», αποκλείοντας δια παντός την εκμετάλλευσή του, από την υπόδικη ομάδα του νεοναζιστικού εθνικοσοσιαλισμού.
Σημαντικοί και αναγκαίοι καταλύτες σε αυτή την «εκλογική επιχείρηση» της οικονομικής ολιγαρχίας είναι τα κόμματα του συνόλου της αριστεράς, που αντί να αρνηθούν να συμπράξουν σε αύτη την εκλογική αναμέτρηση, είτε με την δημιουργία κοινού μετώπου, που θα έδινε προοπτική νίκης, είτε πολιτικοποιώντας την αποχή, έσπευσαν, εξαντλώντας τον γραφειοκρατικό τακτικισμό, να καταγράψουν την περιχαρακωμένη και εκλογικά μειοψηφική δύναμη τους, διευκολύνοντας με απόλυτο και καθοριστικό τρόπο τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις του συνόλου των αστικών κομμάτων της χώρας.
Γιατί το κάνουν όμως; Το κάνουν, γιατί δεν αντιλαμβάνονται την «απάτη»; Σε καμία περίπτωση κάποιος, δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί με σοβαρότητα και πειθώ κάτι τέτοιο, γιατί απλούστατα μια τέτοια παράμετρος κάθε άλλο παρά πραγματική είναι. Προχωρούν έτσι, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που το κάνουν και τα κόμματα του διευρυμένου μπλοκ «Μένουμε Ευρώπη», το οποίο αποκτά νέα δυναμική με την είσοδο και του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό.
Το κάνουν απλά και μόνο για λόγους καταγραφής της εκλογικής τους δύναμης, έτσι ώστε από καλύτερες θέσεις να επιχειρήσουν σε μετεκλογικό χρόνο αυτό που αρνούνται προσχηματικά να υλοποιήσουν σήμερα. Στο όνομα δηλαδή της καταγραφής της μειοψηφικής τους δύναμης, στερούν από το λαϊκό κίνημα τη γιγάντωση της δυναμικής του «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ». Το δυστύχημα (αποτελεί χρόνιο σύμπτωμα μιας «παιδικής τους αρρώστιας») είναι ότι αυτή η επιλογή γίνεται συνειδητά, αφού όλοι αναγνωρίζουν την επιτακτική αναγκαιότητα της συγκρότησης μετώπου απέναντι στον ολετήρα του τρίτου μνημονίου.
Στο σημείο αυτό ο καθένας μας βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πολύ μεγάλο δίλημμα: Και τώρα τι κάνω;
Οι προσωπικές επιλογές του καθένα μας ανεξάρτητα από την σημαντικότητα που διατηρούν ως χαρακτηριστικές κινήσεις αποτύπωσης της παρουσίας μας μέσα στο πολιτικό χρόνο και τον κοινωνικό χώρο, που διαρκώς μεταλλάσσονται, συμβάλλουν ταυτόχρονα με την δυναμική τους στην διαμόρφωση του.
Έχοντας σαφή αντίληψη, ως εκ τούτου, ότι η εκλογική διαδικασία της 20ης του Σεπτέμβρη στήθηκε για να ακυρώσει το πλειοψηφικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και να νομιμοποιήσει την διαστρεβλωμένη ερμηνεία του, ας επιλέξουμε την αποχή από την επερχόμενη εκλογική διαδικασία, επιδιώκοντας αυτή να ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ΥΨΗΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ, έτσι ώστε, ανεξάρτητα από τους κυβερνητικούς ευρω-σχηματισμούς που θα προκύψουν, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η οποία στις 5 του Ιούλη αρνήθηκε τα μνημόνια, τη λιτότητα και την υποταγή να βρει και «θεσμικά» αυτή την άρνηση ζώσα την επόμενη μέρα της φθινοπωρινής εκλογικής αναμέτρησης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου