Σημείωση του ''Γ'': Η ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος, η ανατροπή των μνημονίων, η ρήξη με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., η συσπείρωση σε ένα μαζικό, ενωτικό και προοδευτικό αγωνιστικό μέτωπο, αποτελούν το εφαλτήριο για τον υγιή συνδικαλισμό και τους εργαζομένους, και δεν αποτελεί αναγκαιότητα το πολιτικό σημείο αναφοράς διότι χρειάζεται η διάθεση σύγκρουσης με κάθε κυβέρνηση, ακόμα και του δικού σου κόμματος. ( Κανείς δεν γνωρίζει τι θα ισχύσει μελλοντικά )
Το 36ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (29-30 Νοέμβρη & 1-2 Δεκέμβρη) γίνεται έπειτα από τρία χρόνια (το προηγούμενο ήταν το 2013) σημαδιακά και κρίσιμα.
Μετά από τους μεγαλειώδεις αντιμνημονιακούς αγώνες, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε και πήρε πίσω την ελπίδα, για να την προδώσει οριστικά με βάρβαρο τρόπο (δημοψήφισμα Ιουλίου 2015).
Στο διάστημα των αέναων διαπραγματεύσεων της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την ΕΕ ακινητοποιήθηκε το κίνημα των εργαζομένων και λαϊκών τμημάτων της κοινωνίας, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της συνεννόησης με τους λεγόμενους «θεσμούς», για μια κάποια χαλάρωση της λιτότητας. Ακολούθησε το σοκ της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εξέλιξη αυτή πάγωσε τον κόσμο της Αριστεράς, τον κόσμο των κινητοποιήσεων κι έδωσε το δικαίωμα σε πολλούς ανθρώπους να θεωρούν ότι «όλοι το ίδιο είναι», πιστεύοντας ότι «όλα είναι μάταια» και ότι «δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα».
Παράλληλα, τα σωματεία, οι ομοσπονδίες και όλα τα θεσμικά συλλογικά εργαλεία που διαθέτει το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, λόγω των «αμαρτωλών» πρακτικών του γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ όλων των προηγούμενων χρόνων, είχαν απαξιωθεί κι εγκαταλειφθεί από τους εργαζόμενους.
Συντονισμοί πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπές αγώνα-κατοίκων κ.λπ. έκαναν αξιόλογες προσπάθειες να αποκαταστήσουν τη συνεννόηση για οργανωμένη αντίσταση των «κανονικών ανθρώπων» της βάσης, ωστόσο δεν κατάφεραν να απλωθούν, να εδραιωθούν και να δημιουργήσουν ένα κέντρο αγώνα έξω και πέρα από τον γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό.
Αυτό μας λείπει ακόμα περισσότερο σήμερα, όσο προχωράνε τα μνημόνια και τα υλικά προβλήματα του κόσμου της δουλειάς βαραίνουν μαζί με την απογοήτευση της προδοσίας ΣΥΡΙΖΑ και τη θεαματική κι εμμονική προσχώρησή του στο στρατόπεδο των αντιπάλων.
Η ΑΔΕΔΥ, ίδια με τη ΓΣΕΕ;
Στην προβληματική κατάσταση για την ανάπτυξη ισχυρού, με διάρκεια κι αντοχή κινήματος, με την αυξημένη δύναμη που είχαν αποκτήσει οι δυνάμεις της παράταξής μας (του ΜΕΤΑ) κατά το διάστημα των μεγάλων αγώνων, αρκετές φορές σε συνεργασία και με την παράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ) και σε συνδυασμό με την πτώση των δυνάμεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, δημιουργήθηκε στην ΑΔΕΔΥ ένα πιο φιλεργατικό περιβάλλον, με πολιτικές διατυπώσεις για τη διαγραφή του χρέους, με καθαρότερη οπτική για το ρόλο των ΕΕ-ΔΝΤ και των τραπεζών, με διατυπώσεις που στρέφονταν ενάντια στη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση του Δημοσίου.
Οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, υπό την πίεση των δυνάμεων της αντιμνημονιακής αριστεράς στην ΑΔΕΔΥ και του γενικού κλίματος απονομιμοποίησης των μνημονίων στην κοινωνία, πολλές φορές «σύρθηκαν» και ψήφισαν κινητοποιήσεις και πολιτικο-συνδικαλιστικά πλαίσια τα οποία ουδόλως πίστευαν (γι’ αυτό και δεν πάλεψαν ειλικρινά για την επιτυχία τους).
Οι συσχετισμοί στην ΑΔΕΔΥ έδιναν τα περιθώρια συνδικαλιστικής κάλυψης αγώνων, δημιουργούσαν προϋποθέσεις κινητοποιήσεων, έδιναν τη δυνατότητα να ακούγεται μια πιο αντισυστημική ρητορική από θεσμικά όργανα του εργατικού κινήματος, δεν άφηναν τον κόσμο στη δίνη της απραξίας, έσπαγε κάπως η μονοτονία του μνημονιακού μονόδρομου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των δυνατοτήτων στην ΑΔΕΔΥ αποτελεί η καθαρή νίκη στο ζήτημα της «αξιολόγησης» των εργαζομένων και των απολύσεων, στη δύσκολη εποχή των μνημονίων και ενάντια στον ορκισμένο εχθρό του Δημοσίου, Κυριάκο Μητσοτάκη (τότε υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης).
Η συγκεκριμένη μάχη δόθηκε με την απεργία-αποχή διαρκείας από την αυτοαξιολόγηση, με όρους αυτοπεποίθησης, μετά από πρόταση του ΜΕΤΑ κι αφού χρειάστηκε αρκετή συζήτηση για να πειστούν οι υπόλοιπες παρατάξεις και να μην επικρατήσει η λογική του χαμένου αγώνα, διά της προκηρύξεως μιας τετριμμένης και ξεκομμένης 24ωρης ή 48ωρης απεργίας.
Η ΑΔΕΔΥ έπρεπε και μπορούσε να κάνει περισσότερα για τον κόσμο της, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους. Ωστόσο, σίγουρα δεν κατατάσσεται στο εξευτελιστικό σημείο όπου έχει καταντήσει να βρίσκεται η ΓΣΕΕ.
Και σίγουρα θα γίνονταν πολύ περισσότερα και πολύ πιο αποτελεσματικά γεγονότα, με επιρροή και πέρα από την ΑΔΕΔΥ, αν οι δυνάμεις της Αριστεράς και του αντιμνημονιακού χώρου αποφάσιζαν ειλικρινά και στην πράξη να δράσουν από κοινού, ιεραρχώντας την ανάγκη να ξεμπλοκάρει το κίνημα και να ξεπεράσει η πλειοψηφία της κοινωνίας το σοκ του ΣΥΡΙΖΑ, υψηλότερα από τα αυστηρά πολιτικά τους πλαίσια και μορφές δράσης.
Παράδειγμα προς αποφυγή αποτελεί το κλείσιμο της μάχης για το ασφαλιστικό με τη 48ωρη απεργία-φάντασμα, επειδή το ΠΑΜΕ δεν ψήφιζε για απεργία νωρίτερα, επιτρέποντας στην κυβέρνηση την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Οι διακυβεύσεις του συνεδρίου
Καινούριες δυσκολίες προστίθενται στο βεβαρημένο ιστορικό της εξηγήσιμης φθοράς των σωματείων και της μακροχρόνιας λιτότητας.
Η αποψίλωση των συνδικάτων από μέλη δεν οφείλεται μόνο στο ότι δεν αποδεικνύουν τη χρησιμότητά τους στην καθημερινότητα των εργαζομένων. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η απόλυτη ευελιξία ακόμα κι όταν ο εργοδότης είναι το κράτος, το ισχύον καταστατικό της ΑΔΕΔΥ και πολλών πρωτοβάθμιων και ομοσπονδιών, αφήνουν ένα κρίσιμο και χρήσιμο δυναμικό εκτός των οργανωμένων συλλογικών οργάνων του εργατικού κινήματος.
Επειγόμαστε για την αναζωογόνηση και την ανασυγκρότηση των σωματείων μας, για την κάλυψη όλων των συναδέλφων/ισσών, για την ισχυροποίηση και μαζικοποίηση των αγώνων μας, για την αλληλεγγύη μεταξύ των φτωχών που ζουν από τη δουλειά τους, ανεξάρτητα αν είναι μόνιμοι ή αορίστου χρόνου, 2μηνίτες, 5μηνίτες, 8μηνίτες, αν είναι Έλληνες ή μετανάστες.
Γι’ αυτό και το ΜΕΤΑ, σε αυτό το συνέδριο, προτείνει την ένταξη στην «ομπρέλα» της ΑΔΕΔΥ όλων των εργαζομένων ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας.
Το άνοιγμα των σωματείων σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο στην κοινωνία, προσφέροντας τις οργανωμένες δομές του στην υπηρεσία όσων βρίσκονται χωρίς συνδικαλιστική στέγη, όπως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, μπορεί να γίνει μια ελπιδοφόρα εστία γενικευμένης αντίστασης στη λιτότητα, τα μνημόνια, την πολυδιάσπαση και την απογοήτευση.
Οι συσχετισμοί, ωστόσο, που διαμορφώνονται στο συνέδριο, δίνουν την πλειοψηφία στη ΔΑΚΕ, με δεύτερη την ΠΑΣΚΕ (κλασικές μνημονιακές δυνάμεις, με όραμα το νεοφιλελευθερισμό και την αγορά).
Και δυστυχώς, στις μνημονιακές δυνάμεις έρχεται ως δώρο και η νέα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΡΚΙ. Άριστοι μαθητές του κυβερνητικού συνδικαλισμού, με πρώτους διδάξαντες τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, με ταχύρρυθμα στην προσπάθεια δημιουργίας πελατειακών σχέσεων κι εκβιαστικών πρακτικών (όπως είναι η ανανέωση των συμβάσεων στους δήμους).
Έτσι, η ανάγκη συνεννόησης των αριστερών και αντιμνημονιακών αγωνιστικών δυνάμεων, που εμπιστεύονται τη δύναμη και τις δυνατότητες του κινήματος, που δεν υμνούν την ανάθεση και τις σχέσεις συνδικαλιστών – εξουσίας, που αισθάνονται άνετα στα αμφιθέατρα, τις συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις και όχι στους διαδρόμους και τα σαλονάκια των υπουργών και των συμβούλων τους, είναι άμεση και καθοριστική.
Οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις που εξυπηρετούνται από το επιτελικό Δημόσιο των «αξιολογήσεων» και της ατομικής στοχοθεσίας, της υποχρεωτικής κινητικότητας, των ευέλικτων μορφών εργασίας, της δουλειάς χωρίς μισθό-χωρίς δικαιώματα-χωρίς κοινωνική ασφάλιση-χωρίς σύνταξη-χωρίς δυνατότητα να προκηρύξουν απεργίες-χωρίς συνδικαλιστικές ελευθερίες, δεν γίνεται να μας βρουν ούτε με μια… νέα ΓΣΕΕ, ούτε με καταστάσεις τύπου ΕΚΑ (Εργατικό Κέντρο Αθήνας).Η ΑΔΕΔΥ δεν πρέπει να περάσει στα χέρια παλιών και νέων μνημονιακών παρατάξεων. ΜΕΤΑ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΠΑΜΕ είναι εν δυνάμει σύμμαχοι που μπορούν να μπλοκάρουν αυτή την πιθανότητα, να δράσουν από κοινού, να σταματήσουν τις αντιδραστικές και αντεργατικές επιθέσεις του μεγάλου κεφάλαιου.
Το ΜΕΤΑ, στη διακήρυξή του, αλλά και πολύ νωρίτερα, έχει απευθύνει κάλεσμα για τη «συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου με δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της Ριζοσπαστικής, Αντικαπιταλιστικής και Κομμουνιστικής Αριστεράς, με προοδευτικά, αγωνιστικά και αντιμνημονιακά συνδικαλιστικά σχήματα και μεμονωμένους αγωνιστές συνδικαλιστές, που μπορεί, αν εκφραστεί ενιαία στο Συνέδριο, να είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων την επόμενη κρίσιμη, για τους εργαζόμενους και τη χώρα, περίοδο…».
Πρόκειται για ένα κάλεσμα που τίθεται στην κρίση όλων των συνέδρων οι οποίοι πιστεύουν σε μια τέτοια προοπτική.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου