Αυτό τον «τσάκισε» οικονομικά. Ωστόσο, δεν ενέδωσε σε προτάσεις χρηματοδότησης ιδιαίτερα ελκυστικές για το Press Project και τον ίδιο, που όμως θα σήμαιναν αλλαγή στάσης και ρόλου των «μέσων» που κατείχε και, σε τελευταία ανάλυση, του ίδιου.
Υπήρξε ταυτόχρονα κάτι περισσότερο από ένας άνθρωπος των «μέσων». Αυτό σφράγισε την εικόνα του ήδη από τότε που τον πρωτογνώρισα, αρχές Μαίου 2011, όταν είχε αναλάβει αφιλοκερδώς να καλύψει διαδικτυακά το «Διεθνές Συνέδριο για το Χρέος» που οργανώναμε στην Νομική της Αθήνας η νεοσύστατη Επιτροπή για τον Έλεγχο του Ελληνικού Διεθνούς Δημοσίου Χρέους.
Όταν προς μεγάλη κατάπληξη όλων μας εμφανίστηκε τόσος κόσμος – ως προάγγελος και του κινήματος των πλατειών που ξέσπασε λίγες μέρες αργότερα - ώστε να μη χωράει στο αμφιθέατρο που θα στέγαζε τα «τραπέζια συζητήσεων», με δική του πρωτοβουλία κι έξοδα έστησε στα γρήγορα δυο γιγαντοοθόνες σε κοντινά αμφιθέατρα ώστε να μη φύγει άπρακτος κανείς απ’ όσους είχαν φθάσει μέχρι τη Νομική Σχολή.
Ενώ στο τελευταίο κείμενο του που ανάρτησε στο Press Project στις 11.6.2017, δυο μέρες πριν το θάνατο του, με αφορμή την επέτειο του «μαύρου» στην ΕΡΤ, αναφέρει ότι οδήγησε μέχρι το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής ένα βανάκι με μηχανήματα του, χάρη στα οποία η ΕΡΤ άρχισε να εκπέμπει ξανά τα πρώτα – κρίσιμα για την αντίσταση δημοσιογράφων και ανθρώπων – εικοσιτετράωρα μέχρι ν’ αναλάβει το σήμα της η EBU.
Στο ίδιο κείμενο μας λέει ότι βλέποντας από ψηλά, από ένα παράθυρο του ραδιομεγάρου, τον συγκεντρωμένο κόσμο που όλη εκείνη τη νύχτα τραγουδούσε, έκλαψε. Και σημειώνει όχι χωρίς πικρία ότι αυτό, ότι με τα δικά του μηχανήματα εξέπεμψε ξανά η ΕΡΤ, δεν αναφέρθηκε ποτέ στα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν.
Όφειλαν όντως να το έχουν γράψει άλλοι, κι όχι ο ίδιος: Έτσι είναι σαν να έγραψε ο ίδιος τον επικήδειο του. Και χρειάστηκε να πεθάνει για να μάθουμε ότι ήταν άλλο το πραγματικό του όνομα, ότι το «Εφήμερος» ήταν παρανόμι που είχε δώσει ο ίδιος στον εαυτό του, όταν αρρώστησε νέος και συνειδητοποίησε ότι η ύπαρξη του ανάμεσα μας θα ήταν ιδιαίτερα εφήμερη.
Προφανώς γι’ αυτό επιχείρησε να ζήσει και να δουλέψει τόσο έντονα, τόσο «πυκνά», σχεδόν ακραία - αφήνοντας, αυτή τη σκοτεινή εποχή, ανεξίτηλα τα χνάρια του όχι μόνο στο παρόν, αλλά και για το μέλλον. Καλό ταξίδι, Κώστα!»
Αθήνα, 14.6.2017
Σημείωση του ''Γ'': Ο ''Εφήμερος'' μπόρεσε, του δόθηκε η δυνατότητα να επιχειρεί, σε πλήρη αντιδιαστολή ημών, οι οποίοι εξ αρχής, από τις πρώτες μας ενέργειες, πρεσβεύαμε ένα διαφορετικό μοντέλο. Μια συλλογική παρουσία στα ερτζιανά, με την αρωγή της πολιτείας, ( η οποία ποτέ δεν υπήρξε), με αυτοδιαχειριζόμενες δομές, και σε καμία περίπτωση το εμπορικό καπιταλιστικό μοντέλο των ραδιοτηλεοράσεων.
Το 1989 - 1991, έπειτα από δεκαετίες διώξεων κατασχέσεων, για πρώτη φορά μια σειρά από τους πρωτεργάτες των FM καταθέσαμε δυο αιτήσεις και παράβολα για δυο τοπικά αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα στα Νότια προάστια, και τα δυο συλλογικά, ώστε να καλύψουμε μεγάλο φάσμα συμπολιτών μας, νέων ανθρώπων, και να αποκτήσουν εμπειρία. Και τα δυο δέχτηκαν διώξεις - κατασχέσεις και κλείσιμο. Ακόμα και όταν επιχειρήσαμε στη συνέχεια να επαναλειτουργήσουμε, δεχτήκαμε ξανά διώξεις και κατασχέσεις. Το μοναδικό υφιστάμενο ένας μηχανισμός υπηρέτησης λίγων συμφερόντων ΗΜΕΤΕΡΩΝ και καθολικότητα διαπλοκής.
Η σφραγίδα του καθολικού ελλείματος ραδιοτηλεοράσεων στα Νότια προάστια είναι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και σήμερα διευρύνεται με το ΣΥΡΙΖΑ. Το κλείσιμο και των δυο τοπικών Ρ/Σ σηματοδοτούσε την διαπλοκή πέντε οικογενειών, και μιας σειράς άλλων συμφερόντων.
Καλό ταξίδι ... διότι ο Κώστας πραγματικά για πολλά χρόνια προσέφερε έργο το οποίο εμείς αδυνατούμε να προσφέρουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου