Ο άνθρωπος χωρίς κανένα χάρισμα

Απ' όσο θυμάμαι κανείς άλλος σε τοπικό επίπεδο δεν είχε καταφερθεί δημόσια σε τέτοιο βαθμό κατά του Σημίτη, όπως ο υποφαινόμενος, ο οποίος τον έχει κάνει και σατιρικό ραδιοφωνικό σποτάκι , δυστυχώς όμως ακόμα και έπειτα από αρκετές δεκαετίες η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και υπό διαφορετικούς όρους.

Αν γνώριζε ο Χαριτόπουλος πόσοι ανάλογοι υπάρχουν στη χώρα μας θα τρόμαζε.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του διαρκούς συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο έπεσε την ίδια ημέρα η αυλαία, διότι αν δεν έπεφτε, ενδεχομένος θα έπεφτε ο Τσίπρας και οι πολιτικές που ακολούθησαν, και προφανώς θα ήταν καλύτερα, διότι θα είχαμε γλυτώσει δυο μνημόνια, και το προτεκτοράτο.

Η λαϊκή βάση εκείνη την ημέρα έσφαλε, διότι της δόθηκε η δυνατότητα να επιβληθεί και έκανε πίσω. Υπάρχουν συλλογικές ευθύνες. Είναι σαφές ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με χάρες και χαρίσματα, το θέμα όμως είναι τι προκύπτει απ' αυτά τα άτομα, διότι συνολικά οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην προπαγάνδα, και όπως γνωρίζουν ο έλεγχος της μαζικότητας στη χώρα μας βρίσκεται σε λίγα χέρια.

Ο άνθρωπος χωρίς κανένα χάρισμα. Aπό τον Διονύση Χαριτόπουλο

Δύο μεγάλες περιόδους σκληρής λογοκρισίας έχει γνωρίσει μεταπολεμικά η χώρα μας. Την μία επίσημη, σκαιή και βάρβαρη επί δικτατορίας. Τη δεύτερη ανεπίσημη, μουγγή και δόλια επί Σημίτη.

Επρόκειτο κυριολεκτικά για τον άνθρωπο χωρίς κανένα χάρισμα αλλά τον τέλειο αχυράνθρωπο της οικονομικής εξουσίας. Για να ληστεύουν ανεμπόδιστα τη χώρα κι αυτός να κάνει πως δεν ξέρει. (Και το ίδιο κάνει ακόμα.)

Την κατασκευή της εικόνας του είχαν αναλάβει εργολαβικά τα μεγάλα ΜΜΕ. Ήταν «ο σοβαρός», «ο εκσυγχρονιστής», «ο καταλληλότερος», «ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχαμε».

Και βέβαια, «ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην ΟΝΕ».

Με απάτη που πληρώνουμε εφτά χρόνια τώρα, γιατί κάποιους ισχυρούς τους συνέφερε να μπούμε κι ας καταστραφούμε οι υπόλοιποι.

Δεν επιτρεπόταν ο παραμικρός αντίλογος. Όποιος διατύπωνε διαφορετική θέση εξουδετερωνόταν ποικιλοτρόπως. Αν ήταν δημοσιογράφος απολυόταν και πέρναγε στα αζήτητα.

Αν ήταν πολιτικός τον διέβαλαν ή τον γελοιοποιούσαν. Αν ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης, έμπαινε στη μαύρη λίστα. Το όνομα και το έργο του αποκλείονταν από τα κρατικά κανάλια, τα μεγάλα ιδιωτικά και βέβαια τις μεγάλες εφημερίδες.

Στο ανθρωπάκι είχαν φορέσει μια αστραφτερή μηντιακή πανοπλία. Και ήταν επιτακτική ανάγκη να μη φανεί ότι αποκάτω δεν υπάρχει τίποτα.

Κυνηγήθηκαν αρκετοί δημοσιογράφοι και μεταξύ αυτών απολύθηκε από το «Έθνος» που δούλευε χρόνια ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτός πήρε ανάποδες και έκανε μήνυση στον πανίσχυρο πρώην εργοδότη του.

Οι αιτιάσεις του ήταν δικονομικά σωστές αλλά δεν ήταν δυνατόν να υπάρξουν απτές αποδείξεις. Κατά τον δικηγόρο του χρειαζόταν κάποιους μάρτυρες, κάπως γνωστούς, να καταθέσουν υπέρ του.

Ο Βασίλης παρά την εικόνα καυγατζή που εξέπεμπε ήταν ένας πολύ ευγενικός και διακριτικός άνθρωπος. Δεν θέλησε να βαρύνει κανέναν φίλο του. Ήξερε ότι θα σήμαινε τον αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ του Σημιταριού.

Δεν ζήτησε από κανέναν να πάει μάρτυρας υπέρ του στο δικαστήριο. Αλλά και κανείς δεν προσφέρθηκε. Ίσως κάποιοι να μην το έμαθαν γιατί πουθενά δεν δημοσιοποιήθηκε. Ισχύει κι αυτό.

Πήγα εγώ ως μοναδικός μάρτυρας, παρά τις αντιρρήσεις του. Όχι πως υπήρχε πιθανότητα να δικαιωθεί. Αλλά τουλάχιστον εμπόδισα τον Βασίλη να δείρει μέσα στο δικαστήριο τον μάρτυρα κατηγορίας εναντίον του.

Ήταν ένας δημοσιογράφος από την ίδια εφημερίδα, δηλωμένος φίλος και θαυμαστής του Βασίλη που αιφνιδίως ανέβλεψε και τον έβγαλε άχρηστο. Φυσικά, ούτε η δίκη που έγινε, εμφανίστηκε σε κανένα Μέσο.

Πηγή: www.lifo.gr

ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 7/07/2017