Το μαγικό των ανθρώπων | Μαρία Γκίκα, Ο θάνατος δεν συνηθίζεται

Θεολόγος, νοσηλεύτρια και ταξιδευτής της γης η Μαρία Γκίκα, αγαπά με πάθος τη ζωή σε όλες τις φωτεινές και σκοτεινές της εκφάνσεις.

Βαθιά αισθαντικό άτομο παραμένει μια έφηβος που δεν σταματά να αναρωτιέται για το θαύμα της ζωής προσφέροντας ολοσχερώς τον εαυτό της στη νοσηλευτική πράξη.
Πράξη ιερή που απαιτεί δόσιμο και νοιάξιμο κι ενσυναίσθηση, αλλά και φαντασία και υπέρβαση ορίων.
Η ίδια η υπόθεση της ζωής είναι για τη Μαρία μια πολύχρωμη υπόθεση πίστης και υπέρβασης ορίων. Απόδραση από στενάχωρα και συγκαταβατικά σχήματα που μας κρατάνε δέσμιους σε αλλότριες επιταγές κι επιθυμίες.
Η Μαρία από παιδί χαράζει ένα δικό της δρόμο. Συνομιλητές της η ανυποχώρητη αγάπη για τον διπλανό και η πίστη στη ζωή.
Στη ζωή που δεν είναι πότε ούτε τόσο όμορφη ούτε τόσο άσχημη όσο τη φανταζόμαστε είναι όμως το μόνο που έχουμε.
Ο θάνατος δεν συνηθίζεται λέει ξανά και ξανά η Μαρία.
Ταξιδεύοντας σε μακρινά ταξίδια στην Ανατολή συνομιλεί με έναν παράδοξα δικό της τρόπο με την αιωνιότητα.

Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου.
Ιδέα-επιστημονική επιμέλεια: Φωτεινή Τσαλίκογλου.

Η παράξενη εποχή μας φέρνει στο προσκήνιο με ένα δικό της τρόπο την απώλεια, το πένθος, το φόβο, την οδύνη.
Αλλά και την ανθεκτικότητα, τη δύναμη, το φώς μέσα στην ομίχλη.
Ένα δύσκολο στοίχημα εξακολουθεί να μας κατευθύνει: Nα δώσουμε φωνή στο αμίλητο του θανάτου.
Όχι κραυγαλέες, επισημάνσεις, όχι ηχηρές νουθεσίες και συνταγές, όχι φώτα δυνατά που πιο πολύ συσκοτίζουν παρά φανερώνουν.
Ένας ψίθυρος αρκεί. Μια φωνή που σημαίνει.
Που νοηματοδοτεί και σώζει τα πράγματα από το επίπλαστο, το κενό, το αναληθές.

Η λύση τελικά θα είναι ο άνθρωπος. Ο ίδιος άνθρωπος κατέχει την απάντηση στο «αν αυτό είναι άνθρωπος».

O άνθρωπος, είναι πλάσμα της έλλειψης αλλά και της υπέρβασης. «Άνθρωπος σημαίνει να μην αρκείσαι».

Σε αυτόν τον ακατάβλητο άνθρωπο είναι αφιερωμένος και ο νέος κύκλος των εκπομπών μας.

Για μια υπέρβαση διψούν οι καιροί.

Ανώνυμα, και επώνυμα πρόσωπα στο Μαγικό των Ανθρώπων, αναδεικνύουν έναν άλλο τρόπο να είσαι, να υπομένεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι…

Την ιστορία τους μας πιστεύτηκαν είκοσι ανώνυμοι και επώνυμοι συμπολίτες μας. Μας άφησαν να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Μας άφησαν για μια ακόμα φορά να θαυμάσουμε, να απορήσουμε, ίσως και λίγο να φοβηθούμε.

Πάντως μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι «Το μυαλό είναι πλατύτερο από τον ουρανό».